เช้าวันที่ ๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๕ เวลาประมาณ ๘ โมงกว่า ผมแต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้นลูกฟูก เสื้อขาวบางที่ครูแม้วให้มา สวมรองเท้าฟองน้ำ เดินออกจากโรงแรมไปตามถนน (เส้นเหลือง)
หลังจากให้เจ้า D50 ทำหน้าที่บันทึกภาพจักรยานที่น่าสนใจ ผมมองไปยังถนนเบื้องล่าง เห็นพระเจดีย์สีขาวสร้างใหม่ใหญ่โตมาก เข้าใจว่าคงจะเลียนแบบพระเจดีย์องค์ใดองค์หนึ่งในพุกาม
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากจะถ่ายรูปแผ่นป้ายซึ่งอ่านไม่ออกเก็บไว้!
คิดว่าตัวอักษรพม่าดูสวยดี…
ออกจากโรงแรม ผมถ่ายภาพ ๒-๓ บาน แล้วเดินไปเจอวัดเล็ก ๆ อยู่ทางด้านซ้ายมือ…
เดินผ่านประตูวัดเข้าไป เห็นอาคาร (1) อยู่ทางด้านซ้ายมือ….
ถัดไปก็เป็นพระเจดีย์สีทอง (2)….
มีภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง (ที่เห็นด้านขวามือในภาพ) ออกมาเห็นผมเข้าพอดี ท่านพูดภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียว อุตส่าห์พาผมไปพบเจ้าอาวาสอายุ ๘๘ ปี (๖๘ พรรษา) ซึ่งอยู่บนอาคารไม้ ๒ ชั้น (3) หลวงตาออกจากห้องมาให้ผมได้กราบ ท่าทางของท่านยังดูแข็งแรง ใบหน้าเปี่ยมด้วยเมตตา แม้จะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ก็มีพระหนุ่มช่วยเป็นล่ามให้…
ผมขออนุญาตถ่ายภาพพระพุทธรูปไว้ด้วย…
ภิกษุหนุ่มช่วยเดินไปเปิดไฟประดับให้ก่อน…
เสร็จแล้วยังมีชาร้อนให้ผมดื่มอีก…
คุยกันถูกคอ ผมเห็นหลวงตาเดินกลับเข้าไปในห้อง…
แล้วกลับออกมาพร้อมกับกาแฟสำเร็จรูป 3 in 1 ยี่ห้อ Coffee Mix ๑ ซอง…ยื่นให้ผมชงดื่ม!
ดื่มเสร็จ…ผมก็ล้างถ้วยกาแฟและชาให้เรียบร้อยร้อย เป็นที่ถูกใจของพระภิกษุที่ได้มองดูอยู่ พอสมควรแก่เวลา…ผมก็กราบลาหลวงตา
หลวงตาพาออกไปที่ระเบียง ชี้ไปยังพระเจดีย์สีขาวองค์ใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกล (โปรดดูในภาพถ่ายดาวเทียม) บอกให้ผมถ่ายภาพไว้…
ก่อนลงบันได ผมขออนุญาตถ่ายภาพหลวงตาและพระอีกรูป (อายุ ๖๓) ไว้อีก ๑ บาน…
ผมสวมรองเท้าที่ถอดไว้แล้วเดินมุ่งสู่ประตูวัด เกือบจะถึงทางออกอยู่แล้วเชียว…เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ผมเดินสะดุดเหล็กซึ่งโผล่ออกมาจากคานคอนกรีต ล้มคะมำลงอย่างไม่เป็นท่า…
สิ่งที่คิดถึงในขณะที่ล้มฟาดลงกับพื้น คือกล้อง Nikon D50 ในมือ ผมประคองมันไว้แน่น ไม่ยอมให้หลุดตก ไม่ใ้ห้ได้กระทบกระแทกแม้แต่นิดเดียว!! กล้องปลอดภัย…แต่ตัวผมซิ เปรอะปื้อนไปหมด เจ็บเท้า เจ็บบริเวณหัวเข่าข้างขวา มีเลือดออกซิบ ๆ
พยายามลุกขึ้นโดยเร็ว เห็นหลวงตามองมาจากหน้าต่างชั้นบน ผมยกมือไหว้ลาอีกครั้ง แล้วเดินเขยก ๆ จากมา
ลาก่อนครับ…หลวงตา!
Wichai's space 