ผมลืมกินข้าวกลางวันเสียสนิท เพิ่งมารู้ตัวก็ตอน ๔ โมงเย็น (ฮา) ตอนออกจากตลาด…ผมแวะซื้อขนม “อีตุย” เหวี่ยงเข้าปากแล้วก็ยังต้องหาอะไรกินอีก…เพื่อให้หนักท้องเข้าไว้!
ผมกวาดสายตาไปเห็นร้านอาหารปลูกเป็นเพิงอยู่ข้างทาง นิยมการเที่ยวแบบติดดินกินกับชาวบ้าน…ผมเดินแบกเป้ตรงรี่เข้าไปทันที! ปลดวางเป้ไว้ข้าง ๆ แล้วไปเปิดฝาหม้อดูอาหาร ผมเลือกสั่งปลาทอดชิ้นเล็ก ๆ และไข่ปลา..ก่อนที่จะหันกลับมานั่งบนเก้าอี้พลาสติก…
ชักจะคุ้นเคยบ้างแล้ว…ผมไม่ต้องพูดมาก อาหารที่สั่งถูกนำมาเสริฟ พร้อมกับข้าวสวย พริก และน้ำซุป นอกจากนั้นก็ยังมีปลาทอดตัวเล็ก ๆ (เหมือนปลาจิ๊งจ๊างบ้านเรา) ยกมาวางให้ตักกินทั้งหม้อเลย!
เห็นของที่ขายกันในตลาด และอาหารจำพวกปลาที่อยู่ตรงหน้าแล้ว ผมคิดว่าผู้คนที่นี่สามารถอยู่ได้อย่างสบาย ๆ ด้วยข้าวปลาอาหารอันอุดมสมบูรณ์ แม้่จะร่างกายจะดูผอม ปราศจากไขมัน แต่ก็แข็งแรงและคล่องแคล่ว…
ลุกชายช่วยพ่อ นำอาหารมาเสริฟ แล้วรินน้ำชาร้อน ๆ ให้ด้วย…
พอข้าวหมด เค้าก็นำมาเติมให้อีก ดูเหมือนว่าร้านนี้จะให้ข้าวผมกินแบบ unlimited อย่างที่ผมเคยได้ยินมาแล้วกระมัง!
ผลก็คือ “พุงกาง” ครับ….
เพื่อน ๆ เชื่อมั้ยครับว่าอาหารมื้อนี้แค่ ๑,๐๐๐ จ๊าด หรือ ๔๐ บาทเอง?
Wichai's space 