“วัดชเว ทอ หยอท (Swe Taw Myat)” หรือที่คนไทยเรียกว่า “วัดพระเขี้ยวแก้วเมืองย่างกุ้ง” เป็นจุดสุดท้ายสำหรับนักแบกเป้เมืองรถม้า ในการเยือนพม่าเมื่อวันที่ ๒๗ มิถุนายน ๒๕๕๕ จัดว่าเป็น “The Last Scene” ของทริปนี้ก็ว่าได้!
เดินมาจากวัดแม่ละมุ แวะหลบฝนกินอาหารกลางวันกับชาวบ้าน (มื้อละ ๑,๗๐๐ จ๊าด) แล้วเดินต่อเมื่อฝนหยุด ผมก้าวไปตามถนนที่คิดว่าน่าจะนำผมไปยังวัด Swe Taw Myat…
ได้พบเห็นวัดเล็ก ๆ อยู่ตามชุมชนที่โอบอ้อมอารี ส่วนใหญ่ร่มรื่นด้วยต้นไม้…
ไม่มีนักท่องเที่ยวฝรั่งในบริเวณนี้เลย คนหัวดำหัวขาวจากประเทศไทย (ดินแดนแห่งรอยยิ้มในอดีต)ก็ไม่มีให้ผมได้ทักทาย…
ผมมีความสุข…เพราะไม่รู้สึกตัวเองเป็น “คนแปลก” ผู้มาจากต่างถิ่นต่างแดน เค้าเป็นอย่างไร เราก็เป็นเช่นนั้น ผมให้ความเคารพต่อสถานที่และผู้คนที่ได้พบเห็น!
ผมคิดว่าพม่ามีอะไรให้ดูมากเหลือเกิน…
คนพม่ามีศีลมีธรรม รู้จักหิริโอตัปปะ ตอนเช้ามืด…โทรทัศน์พม่ามีรายการบ่มเพาะจริยธรรม บำเพ็ญสมาธิ ผมเห็นผู้คนสวมเสื้อผ้ามิดชิดปิดคอ เดินไปทางไหนก็เจอแต่วัดวาอาราม บนพื้นที่กว้างขวาง เป็นที่ตั้งของ Nagahlainggu Kalaywatawya Monastic Education centre แหล่งเรียนรู้ของพระสงฆ์…
ระฆังใบนี้คงใช้เคาะบอกเวลาชั้นเรียน…
อึกตอนเดียวก็จบ “ท่องพม่า” แล้วครับ…
Wichai's space 
