พาเจ้า Coyote ลงจากเมล์เขียวแล้วเปิดกระเป๋านำมันออกมาประกอบ ผมพร้อมแล้วสำหรับการปั่นไปเวียงกุมกาม ก่อนทะยานไปตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 121 (ถนนรอบเมืองเชียงใหม่) ถ่ายรูปไว้อีก ๑ บาน…
ต้องขี่ขึ้นสะพานข้ามทางรถไฟ….
ผมหยุดรถกลางสะพาน ถ่ายภาพรถไฟที่กำลังวิ่งลงใต้…
จากสะพานขี่ไปอีกนิดเดียว… ผมเห็นโบราณสถานแห่งหนึ่งทางซ้ายมือ (Z)
นั่นคือ “วัดพระอุด”
ขอขอบคุณข้อมูลจากเว็บ sarapee.ac.th ที่ว่า..
วัดพระอุดตั้งอยู่บ้านป่าแคโยง หมู่ที่ 5 ตำบลหนองผึ้ง บนที่ราบลุ่มฝั่งตะวันออกของแม่น้ำปิงสายเดิม ประมาณ 5 กิโลเมตร ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเวียงกุมกาม ไม่ปรากฏชื่อและประวัติศาสตร์ความเป็นมาของวัดในเอกสารทางประวัติศาสตร์ พระอุดจึงเป็นชื่อที่ชาวบ้านทั่วไปใช้เรียกกัน ซึ่งปัจจุบันได้รับการบูรณะแล้ว โดยแบ่งออกเป็น 4 กลุ่ม คือ
กลุ่มที่ 1 ประกอบด้วย เจดีย์ตั้งอยู่หลังวิหารขนาดใหญ่ สร้างหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ปัจจุบันองค์เจดีย์เหลือเพียงฐานเขียงจัตุรัสซ้อนกันสามชั้น ถัดขึ้นไปเป็นบัวคว่ำและหน้ากระดาน ส่วนบนพังลงมาหมดแล้ว
กลุ่มที่ 2 ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของกลุ่มที่ 1 ลักษณะเป็นฐานอาคารโถง 2 หลัง
กลุ่มที่ 3 เป็นฐานอุโบสถรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า หันหน้าไปทิศตะวันออกตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของกลุ่มที่ 2
กลุ่มที่ 4 เป็นฐานอาคารรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ผนังอาคารสร้างขยายใหญ่ขึ้นในสมัยหลัง อาคารนี้มีกำแพงแก้วล้อมรอบ ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของพื้นที่วัด สามารถกำหนดอายุสมัยได้ราวพุทธศตวรรษที่ 21-22
ผมตั้งจักรยานไว้ให้มั่น ตบอานเบา ๆ แล้วบอกในใจว่า “อยู่ตรงนี้ก่อนนะ…เพื่อนยาก”...
ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพความเขียวชอุ่มของสนามหญ้าไว้หน่อย…
เห็นเจ้าแต้มกำลังถ่ายทุกข์…
เชื่อแล้วกับคำกล่าวที่ว่า “ขี้แล้วกลบคือแมว ขี้แล้วแจวคือหมา” อิอิ
หันไปดูโบราณสถานกันหน่อย จากข้อมูลในเว็บ sarapee.ac.th ที่ผมเห็นนั่นน่าจะเป็นฐานอุโบสถรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหันหน้าไปทางทิศตะวันออก…
ได้เห็นฐานเจดีย์ซึ่งส่วนบนพังลงมาหมดแล้ว…
ใช้เวลาไม่นานในการเยี่ยมชมวัดพระอุด… ผมคว้าเจ้า Coyote เพื่อปั่นต่อไปยังเวียงกุมกาม!
เจอป้ายเวียงกุมกามบอกว่าอีก ๗ กิโลเมตร สบม. สบายมาก!! ผมเห็นต้นยางเรียงรายอยู่ข้างหน้า ตรงนั้นคือจุดตัดกับถนนเชียงใหม่-ลำพูน…
เมล์เขียวจอดส่งผมลงผิดที่นี่ก็ดีเหมือนกัน มันทำให้ผมได้มาเห็นวัดพระอุด!
Wichai's space 