ตอนเป็นเด็ก… ผมขี่จักรยานจากบ้านไปเรียนหนังสือ ใช้เส้นทางถนนเจริญเมือง ข้ามสะพานนวรัฐแล้วเลี้ยวซ้ายไปถนนเจริญประเทศ วันไหนที่ต้องการซื้อวัสดุอุปกรณ์เครื่องเขียน ไม่ว่าจะเป็น ปากกาคอแร้ง อินเดียนอิ้งค์ กระดาษซับ เลื่อยฉลุ ไม้อัด ดินน้ำมัน หรือสมุดวาดเขียน…ผมจะแวะซื้อที่ร้าน “พัวเซ่งหลี” ซึ่งอยู่ตรงทางเข้าตลาดสันป่าข่อย
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ร้านปิด!! แหม…ถ้าเปิดผมคงได้แวะเข้าไปทักทาย จะได้เจอเฮียหมงหรือเปล่าน้า? แต่น้องชายเฮียหมง(นักเรียนปริ้นส์รอย)คงจะยังอยู่ จำได้ว่าคำถามสุดท้ายที่เคยถามผมคือ “แล้วอ้ายเฮาลอ เป๋นจ่าใดพ่อง?”
บ่าย ๔ โมงเย็น วันที่ ๒ มีนาคม ๒๕๕๗…. ผมมีโอกาสจูงเจ้า Coyote เข้าไปในตลาดสันป่าข่อย (คงเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต) เห็นร้าน “สวัสดี” ที่คุณแม่เคยไปซื้อของอยู่เป็นประจำ ปัจจุบันนี้เลิกกิจการแล้ว!
ร้านที่อยู่ตรงข้ามยังคงเปิดขายอยู่ แต่เปลี่ยนจากของชำไปเป็นสังฆภัณฑ์…
ตัวตลาดก็เปลี่ยนไปเยอะ…
ผมพาเจ้า Coyote ออกทางประตูด้านวัดสันป่าข่อย…
ถ่ายภาพไว้ซะหน่อย เดี๋ยวเพื่อน ๆ จะไม่เชื่อ…
ค่ายกาวิละก็ยังคงไม่ไปไหน…
ผมขี่จักรยานไปทางวัดท่าสะต๋อย ทะลุออกถนนเชียงใหม่-ลำพูน…
หยุดถ่ายภาพตรงสะพานลำเหมืองพญาคำไว้ ๑ บาน เท่ห์ ๆ….
ผมหยุดสงบใจ…มองเข้าไปในสุสานคริสตจักรเด่นดำรงธรรม
คิดถึง “เทียนชัย นามเทพ” จำได้ว่า “อ้ายแน่น” ฝากร่างไว้ที่นี่ ส่วนวิญญาณไปอยู่สรวงสวรรค์…
ปั่นต่อแล้วเลี้ยวซ้าย ผมผ่านสุสานร่วมมิตรคริสเตียน…
จิตใจคลายทุกข์ รู้ตัวว่าฉากสุดท้ายอยู่ไม่ไกล อีกไม่นานผมจะตามทุกท่านไป!
Wichai's space 