ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – แสงสีที่เมืองสิง

๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๖… ผมเดินทางถึงจุดหมายและได้เข้าที่พักเรียบร้อยแล้ว เป็นความภูมิใจของคนแก่คนหนึ่งที่ได้มายืนอยู่หน้าหลักกิโล 0 ที่เมืองสิง 

นึกเสียดาย…เมื่อเปลี่ยนใจไม่นำจักรยานพับมาด้วย ผมน่าจะได้ใช้กล้องใหญ่พร้อมเลนส์มือหมุน แทนกล้อง Sony DSC-W110 ตัวเล็กเพียงตัวเดียว  ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ…แสงแดดในช่วงที่ผมออกไปเดินเที่ยวเมืองสิงกำลังให้ภาพแสงเงาน่าสนใจ!

backpacker ฝรั่งที่เห็นเพิ่งมาถึง… กำลังใช้เส้นทางที่ผมเดินมาเมื่อเช้านี้

กระทาชายเมืองรถม้านั้นมาถึงตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้เดินบันทึกภาพและแสงสีที่เมืองสิงลูกเดียว…

เมืองสิงนับเป็นเมืองหนึ่งของลาวที่น่าไปเยือน แม้เป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ…

ภาพ ๑ บานบอกเรื่องราวได้สารพัด… วันนี้ผมขอใช้ “แสงสีที่เมืองสิง” เล่าเรื่องฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือนะครับ!

ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – หาที่พักในเมืองสิง

ผมชอบดูภาพยนต์ของ Alfred Hitchcock และที่สร้างจากนิยายของ Stephen King เพราะมันตื่นเต้น ทำให้ต้องลุ้น ต้องติดตามตั้งแต่ต้นจนจบ คงเป็นอะไรสักอย่างหนึ่งในวิญญาณของคนชอบผจญภัย…ผมจึงชอบการท่องโลกแบบ improvise ตลอดเส้นทาง!

“การเดินหาที่พัก” เป็นช่วงเวลาคล้ายกับการนั่งดูหนังระทึกขวัญ เป็นการออกศึกโดยไม่รู้เป้าหมายว่าอยู่ตรงไหน หากเพื่อน ๆ ได้ติดตามเรื่องการท่องเที่ยวของลุงน้ำชา ก็จะเห็นได้ว่าแทบทุกที่ ๆ ไป จะต้องมีการลุ้นอยู่เสมอ เพราะผมไม่เคยจองที่พักล่วงหน้า และไม่ถือคัมภีร์นักเดินทางเล่มหนา ๆ!

แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ไม่อยากให้มันบีบคั้นหัวใจมากเกิน เหมือนตอนเดินหาที่พักตอนค่ำในย่างกุ้งและฝนตกหนัก หรือตอนตีสามที่อินเล  เอาแค่พอเบาะ ๆ ดีกว่า!

รู้สึกสนุกกับการวางแผนการเดินทาง ผมกะให้เดินทางถึงเมืองสิงตอนเช้า แล้วไปเดินหาที่พักเอาเอง เมืองสิงมีลักษณะพื้นที่ดังนี้…

ผมโหลดภาพแผนที่ตัวเมืองจาก Hobo Maps เก็บไว้ในโทรศัพท์ สามารถเปิดดูได้…

เช้านี้จึงค่อนข้างเบาใจ ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือได้สบาย ๆ ไม่ต้องร้อนรนและเหงื่อตกเหมือนกับในหลาย ๆ ทริปที่ผ่านมา!  ผมเดินแบกเป้ออกจากสถานีขนส่ง ผ่านตลาดเช้าที่อยู่ตรงข้ามและอาคารร้านค้า ไปอีก ๒ บล็อคก็ถึงสี่แยก (2)…ผมเลี้ยวซ้าย

แสงแดดผลักม่านหมอกให้หลบไป  ท้องฟ้าดูสดใส!  ผมยกกล้องขึ้นเก็บภาพซุ้มโลหะตรงสี่แยกเอาไว้ก่อน…

หยุดที่หน้า Water Supply Enterprise (กรุณาดูแผนที่โฮโบ) ถ่ายรูปไว้ ๑ บาน…

เดินต่อไปจนเห็นโรงแรมใหญ่…

ตรงหัวมุมด้านขวามือเป็นที่ตั้งอาคารไม้สองชั้น มีป้ายบอกว่า “ห้องแสดงชนเผ่าเมืองสิง (Tribal Museum)”…

ลังเลอยู่ตรงสี่แยก (1) เพียงเพื่อตัดสินใจ ในที่สุดผมก็สั่งให้ตัวเองเดินไปทางขวา (เส้นเหลือง)…

ในสมุดบันทึกเขียนว่า…

จากท่ารถ เดินแบกเป้ย้อนไปตามถนนที่จำเอาไว้ตอนรถวิ่งเข้ามา เลี้ยวขวาไปตามถนนหลัก เห็นเฮือนพักหลายแห่งแต่ยังคงไม่เข้าไปติดต่อ จนถึงเฮือนพักอีกแห่ง เข้าไปถามแต่พูดกันไม่รู้เรื่อง ต้องเดินกลับ ผ่านสถานีตำรวจและ tourist office  ถึงเมืองสิงเกสต์เฮ้าส์ หญิงแต่งชุดชาวเขา(บ้านเราเรียกว่าแม้ว)นั่งตากแดดร้อยลูกปัดอยู่  ชี้โบ้ชี้เบ้  ตะโกนไปฝั่งตรงข้าม เรียกป้าแม้วอีกคนออกมา กวักมือให้ข้ามถนนไปที่ “เฮือนพักไทลื้อ”

พูดภาษาอังกฤษบอกว่า “ที่นี่ดีกว่า มีน้ำอุ่นจากระบบโซล่า ที่โน่นไม่มี”  ค่าพัก ๔๐ พัน…โอเค!  รีบเอากุญแจเปิดห้องให้ อยู่ชั้นสอง ห้องกว้าง มี ๒ เตียง ห้องน้ำในตัว ตอนเอาผ้าห่มมาให้ พูดว่า “แบ้งเก็ท ๆ”

สำรวจดูห้องแล้วถ่ายรูป  ขณะนี้ ๑๐.๔๐ น. แล้ว…

ผมนำรูปมาฝากด้วยดังนี้…

ผมได้ที่พักในเมืองสิงแล้วครับ…

ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – นั่งรถจากหลวงน้ำทาไปเมืองสิง

๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๖ วันนี้แล้วสินะที่จะได้ไปเมืองสิง…  

๗.๐๕ น. ผมแบกเป้ก้าวเดินออกจากห้องพัก นำกุญแจไปคืน แล้วเดินไปยังท่ารถ…

อากาศหนาวเย็น ร้านรวงสองข้างทางยังคงปิดอยู่  ผมเลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไปยังอาคารที่เห็น….

สำรวจไว้ล่วงหน้าแล้วจึงไม่ต้องถามไถ่ให้มากความ ผมยื่นเงิน ๒๕,๐๐๐ กีบที่เตรียมไว้ให้คนขายตั๋ว พร้อมกับบอกว่า “ซื่อวิไซ้”…

ได้ปี้มา…

ผมเห็นรถตู้คันงามจอดอยู่ตรงชานชาลาที่มีป้ายเล็ก ๆ เขียนติดไว้ข้างบนว่า “เมืองสิง”

คนขับกำลังรับฝากของ…

นักเดินทางนำเป้ไปวางรวมกันไว้… รอให้คนขับนำขึ้นเก็บบนหลังคารถ

คนขับขึ้นไปอยู่บนหลังคารถแล้ว…

ผมเห็นญี่ปุ่นคู่หนึ่งนั่งอยู่ด้านหลังคนขับ  ผู้ชายดูอายุมากแล้ว ส่วนผู้หญิงน่าจะประมาณ ๓๐ กว่า ๆ

ผมบันทึกไว้ว่า…

ซื้อตั๋ว ๒๕,๐๐๐ กีบ  เดินไปที่รถตู้ คนขับบอกให้เอาเป้ไปวางรวมกันไว้  จะเอาขึ้นหลังคาให้  ยืนรอจนได้ส่งเป้ขึ้นให้ด้วยตนเอง  เข้านั่งอยู่ที่เบาะหน้า  มีฝรั่งมาอีก ๒ คน คนขับจัดที่นั่งตรงกลางให้แหม่มขึ้นนั่งแทรกได้อีก ๑ คน  ใกล้เวลารถออก….มาขอดูตั๋วแล้วเก็บไป

๗.๕๓ น. รถออกจากสถานีหลวงน้ำทา ไปตามทางที่ได้ขี่จักรยานไปสำรวจมาแล้วเมื่อวานนี้ รถวิ่งช้า ๆ ไปตามทางหลุมบ่อ ถนนคดเคี้ยว มีผู้โดยสารอ้วก…

๙.๐๒ น. เข้าเขตเมืองสิง ได้เห็นป้ายยินดีต้อนรับ  ถนนดีขึ้น  ระหว่างทางเห็นดินถล่ม ๓ จุด…

๙.๓๐ น.  ถึงสถานีขนส่งเมืองสิง ลงจากรถแล้วรอรับเป้  ได้มาแล้วเดินไปที่ช่องจำหน่ายตั๋ว ดูตารางเดินรถ มีรถไปเมืองลองออก ๙ โมงเช้า ค่ารถ ๓๐,๐๐๐ กีบ….

ถ่ายภาพร้านขายยาไว้ ๑ บาน…

ฝ่าลมหนาวยามเช้า…ผมเดินแบกเป้ออกจากสถานีขนส่ง

รู้สึกดีใจที่ฝันเรื่องเมืองสิงเป็นจริงแล้ว!

ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – พระธาตุหลวงน้ำทา

ก้าวขึ้นบันไดนาคไปยังพระธาตุฯ ที่อยู่เบื้องบน ผมนับขั้นบันไดได้ ๑๓ ขั้น คุณพ่อเคยบอกผมว่า”คู่บันไดผี คี่บันไดคน” ผมไม่เคยลืม! 

louangprabang.net  บรรยายว่า…

พระธาตุมีไช…ชาวบ้านเรียกว่า “วัดธาตุสามัคคีไช” เป็นพระธาตุบนเขาที่เห็นได้จากตัวเมือง สร้างขึ้นเมื่อปีพ.ศ. 2547 โดยชาวบ้านผู้มีจิตศรัทธาชาวหลวงน้ำทา และชาวลาวต่างแขวง และชาวต่างประเทศ การก่อสร้างยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ด้านหน้ามีรูปปั้นชนเผ่าต่างๆ ในชุดแต่งกายประจำเผ่า ถือเป็นจุดชมวิวทิวทัศน์ของเมืองที่สวยงาม

ถ้าอย่างเนี้ยจะเรียกว่า “หอระฆัง” หรือ “ศาลาระฆัง” ดี?… อิอิ

มีหญิงม้งสูงวัยคนหนึ่งเดินขึ้นมาทักทายว่า “สะบายดี”  ยื่นปี้เก็บเงินเข้าชมธาตุ (๕,๐๐๐ กีบ ) ให้ พร้อมบอกว่า “ซาวบาท”  คงจะมองออกว่าผมเป็นคนไทย คุยกันรู้เรื่องดี เธอบอกให้ผมเดินชมพระเจดีย์และถ่ายรูปได้ตามสบาย ก่อนที่จะเดินจากไป…

ได้เห็นภาพที่ขัดตามาก ๆ คือ การตากผ้าห่มผ้านวมบนใบเสมา!!

มีทั้งด้านซ้าย…

และด้านขวา…

บนตัวนาคก็มี…

ถ้าอย่างงี้ เพื่อน ๆ ดูภาพเองก็แล้วกัน ถ้าให้ผมบรรยาย…เดี๋ยวจะมากความ หุหุ

มีศาลาชมวิวด้วยครับ…

ผมเก็บภาพเมืองหลวงน้ำทาไว้อีก ๑ บาน…

ได้เวลากลับแล้ว ผมก้าวลงบันไดด้วยความระมัดระวัง…

ใช้เส้นทางอีกด้าน ปั่นจักรยานลงเนินไปยังถนนเบื้องล่าง…

ก่อนนำจักรยานไปคืน…ขอไปดูเส้นทางไปเมืองสิงหน่อย

พรุ่งนี้เช้า…ผมจะมาใช้เส้นทางนี้!

ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – วัดสามัคคีชัย หลวงน้ำทา

ใครไปหลวงพระบางก็ต้องขึ้นพูสี มาถึงหลวงน้ำทาก็ต้องไม่พลาดวัดสามัคคีชัย และพระธาตุหลวงน้ำทา (ด้านทิศตะวันตกในแผนที่)…

จากพิพิธภัณฑ์ ผมปั่นจักรยานไปตามเส้นทาง (สีเหลือง) สู่วัดสามัคคีชัย…

หยุดที่สามแยก (1) ผมสอบถามชายคนหนึ่งถึงทางไปพระธาตุ ได้ความว่าต้องขี่จักรยานขึ้นเหนือไปตามถนนใหญ่ หรือจะใช้เส้นเล็ก ๆ ลัดเลาะไปก็ได้…

เป็นเส้นทางอย่างที่เห็น….

ผมขี่จักรยานไปตามทางขรุขระ บางแห่งก็เฉอะแฉะ จนไปทะลุออกถนนราดยาง (1) ขึ้นเขาลูกเล็ก ๆ  พอเห็นตุงเหลือง…ผมก็รู้ว่ามาถูกทางแล้ว

นำจักรยานไปจอดพิงไว้กับป้ายหมู่บ้านชัยสมบูรณ์ (สะกดแบบบ้านเรา) (2)…

จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดนาควัดสามัคคีชัย…

หันกลับไปถ่ายภาพเบื้องล่างไว้ ๑ บาน…

แหม…เจ้ายาม ๔ ขาไม่ยอมให้ความสนใจผมเลย

นั่นก็เหมือนกัน…

อุโบสถวัดสามัคคีชัย (3) อยู่ทางด้านซ้ายมือ…

มีกุฏิพระอยู่ข้าง ๆ รวมทั้งราวตากจีวร…

ผมเดินขึ้นไปตามถนนสู่พระธาตุ…

เห็นชายคนหนึ่งกำลังยืนควบคุมการก่อสร้างอุโบสถหลังใหม่ (4) ซึ่งใหญ่โตกว่าหลังเก่ามาก…

สร้างมาได้ ๒ ปีกว่าแล้ว คงต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยกว่าจะแล้วเสร็จ…

ผมเดินขึ้นเขา…

เลี้ยวโค้งไปทางขวา…

ผ่านแนวไม้ร่มรื่นทางด้านซ้าย (5)…

แล้วก็ได้เห็นพระธาตุฯ อยู่เบื้องหน้า…

ผมรีบก้าวเดินขึ้นไปอย่างไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย…

คิดถึงอาจารย์สมบูรณ์

เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน เผลอแป๊ปเดียว “อาจารย์สมบูรณ์” ได้จากพวกเราไปครบ ๑๐๐ วันแล้วหรือนี่?

วันนี้วงดนตรี “60 up” หรือที่ผมเรียกว่า “วงดนตรีคนเฒ่า” ได้ไปบรรเลงเพื่อระลึกถึงอาจารย์สมบูรณ์ ศรีวรรณบุตร ที่วัดม่อนปู่ยักษ์…

เราได้มือเบสคนใหม่มาแทนอาจารย์สมบูรณ์ คือ อาจารย์ศักดา สอนดนตรีอยู่โรงเรียนบุญวาทย์…

ท่าน ผศ.ณรงค์ สมิทธิธรรม กล่าวถึงอาจารย์สมบูรณ์ ก่อนจะบรรเลงเพลงให้ฟัง…

ชีวิตคนเราหาเที่ยงไม่ ที่ยังเห็นกันอยู่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันไหนจะตามอาจารย์สมบูรณ์ไป…

ระลึกถึงอาจารย์สมบูรณ์ วันนี้ของดเรื่องฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือสักวันนะครับ…