ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – จากเมืองสิงถึงเวียงภูคา

๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๖ สะดุ้งตื่นตอนดีสี่ แต่ยังเช้าเกินไป ผมหลับต่อจนถึงตีห้าครึ่ง เมื่อเสียงนาฬิกาปลุก!

๖.๓๐ น. แบกเป้ลงไปที่ห้องอาหาร เห็นลูกชายเจ้าของเฮือนพักกำลังอ่านข่าวทางอินเทอร์เน็ต ผมสั่งกาแฟร้อนมาเปิดตาก่อน ๑ ถ้วย (๕,๐๐๐ กีบ)…

หนุ่มลาวบอกว่ากำลังจะไปตลาด…จะไปด้วยกันมั้ย?

โอเคครับ ผมซ้อนท้ายรถจักรไปลงที่สถานีขนส่งเมืองสิง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับตลาดเช้า (ขอบใจหลายเด้อ)…

ผมซื้อปี้ไปหลวงน้ำทาเป็นคนแรกอีกแล้ว…

๗.๕๒ น. รถออกจากท่ารถเมืองสิง….

วิ่งไปตามเส้นทางที่ผมเคยผ่านมาแล้ว…

ถึงท่ารถ…

ผมตรงไปที่บ่อนขายปี้…

ซื้อปี้ไปเวียงภูคา ราคา ๒๕,๐๐๐ กีบ

แล้วก็นั่งรอ..ร้อ..รอ!

แม่ลูกคู่นี้ก็ต้องรอเช่นกัน…

ผมบันทึกไว้ว่า…

รถเวียงภูคามาแล้ว ยังมีผู้โดยสาร ๒ คน คนขับไปกินก๋วยเตี๋ยว ต้องนั่งรอต่อไปเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อนเพราะคิดว่าจะพักที่เวียงภูคา ๑ คืน หาทางเที่ยวชมธรรมชาติ หรือถ้ามีโอกาสก็จะกลับห้วยทรายให้ได้ในวันรุ่งขึ้น  เดินทางง่าย ๆ สบาย ๆ  ถอดเสื้อไหมพรมออกเก็บในเป้ ใส่แต่ sweater สีเทา ลมหนาวพัดมาเอื่อย ๆ แต่ไม่หนาวเท่าไร อากาศกำลังเย็นสบาย…

เที่ยงกว่า คนขับขึ้นรถแล้วติดเครื่อง พอทำท่าจะไปขึ้นรถ กลับยกมือบอกว่ายังไม่ไป ต้องออกไปข้างนอกก่อน  นั่งรอไปเรื่อย ๆ จน ๑๒.๒๒ น. ก็ยังไม่กลับมา…

บ่ายโมงกว่ารถเวียงภูคากลับมาแล้ว แต่ยังไม่ออก ยังมีผู้โดยสาร ๓ คน….

๑๓.๕๐ น. คนขับนำรถออกไปอีก บอกว่า”ไปตลาด” ผู้โดยสาร ๓ คนยังคงต้องรอต่อไป นั่งอยู่ที่ท่ารถนี่เกือบ ๔ ชั่วโมงแล้ว!

๑๔.๑๐ น. ได้ขึ้นนั่งบนรถแล้วก็ยังต้องรออยู่ดี เดินทางแบบนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริง ๆ คนขับรถมาถึง  คงพร้อมที่จะออกเดินทางแล้วมั้ง?  ปิดประตูแล้ว แต่ก็ยังคุยกันอีก

รถออกเวลา ๑๔.๑๗ น.

เจ้าแรด(เป้)ได้ขี้นรถแล้ว…

เจ้าของเป้ได้ขึ้นนั่งบนรถ….

รถวิ่งออกไปรับผู้โดยสารอีกหลายคนที่บ้านท่าอ้อ… 

ในที่สุดรถก็มุ่งหน้าไปตามถนนหลวงระยะทาง ๕๗ กิโลเมตร ถึงเวียงภูคา(เมืองเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์) เมื่อเวลา ๑๖.๐๒ น.

ผมใช้เวลา ๘ ชั่วโมงเต็ม เดินทางจากเมืองสิงถึงเวียงภูคา!