ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – พระธาตุหลวงน้ำทา

ก้าวขึ้นบันไดนาคไปยังพระธาตุฯ ที่อยู่เบื้องบน ผมนับขั้นบันไดได้ ๑๓ ขั้น คุณพ่อเคยบอกผมว่า”คู่บันไดผี คี่บันไดคน” ผมไม่เคยลืม! 

louangprabang.net  บรรยายว่า…

พระธาตุมีไช…ชาวบ้านเรียกว่า “วัดธาตุสามัคคีไช” เป็นพระธาตุบนเขาที่เห็นได้จากตัวเมือง สร้างขึ้นเมื่อปีพ.ศ. 2547 โดยชาวบ้านผู้มีจิตศรัทธาชาวหลวงน้ำทา และชาวลาวต่างแขวง และชาวต่างประเทศ การก่อสร้างยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ด้านหน้ามีรูปปั้นชนเผ่าต่างๆ ในชุดแต่งกายประจำเผ่า ถือเป็นจุดชมวิวทิวทัศน์ของเมืองที่สวยงาม

ถ้าอย่างเนี้ยจะเรียกว่า “หอระฆัง” หรือ “ศาลาระฆัง” ดี?… อิอิ

มีหญิงม้งสูงวัยคนหนึ่งเดินขึ้นมาทักทายว่า “สะบายดี”  ยื่นปี้เก็บเงินเข้าชมธาตุ (๕,๐๐๐ กีบ ) ให้ พร้อมบอกว่า “ซาวบาท”  คงจะมองออกว่าผมเป็นคนไทย คุยกันรู้เรื่องดี เธอบอกให้ผมเดินชมพระเจดีย์และถ่ายรูปได้ตามสบาย ก่อนที่จะเดินจากไป…

ได้เห็นภาพที่ขัดตามาก ๆ คือ การตากผ้าห่มผ้านวมบนใบเสมา!!

มีทั้งด้านซ้าย…

และด้านขวา…

บนตัวนาคก็มี…

ถ้าอย่างงี้ เพื่อน ๆ ดูภาพเองก็แล้วกัน ถ้าให้ผมบรรยาย…เดี๋ยวจะมากความ หุหุ

มีศาลาชมวิวด้วยครับ…

ผมเก็บภาพเมืองหลวงน้ำทาไว้อีก ๑ บาน…

ได้เวลากลับแล้ว ผมก้าวลงบันไดด้วยความระมัดระวัง…

ใช้เส้นทางอีกด้าน ปั่นจักรยานลงเนินไปยังถนนเบื้องล่าง…

ก่อนนำจักรยานไปคืน…ขอไปดูเส้นทางไปเมืองสิงหน่อย

พรุ่งนี้เช้า…ผมจะมาใช้เส้นทางนี้!