ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – ท่ารถเวียงภูคา

๒๙ ธันวาคม ๒๕๕๖ หลังจากเที่ยวชมตลาดเช้าจนอิ่มใจ ผมก็เดินกลับที่พัก จัดของลงเป้ สำรวจดูความเรียบร้อย ก่อนที่จะปิดประตูห้อง เช็คเอ้าท์แล้วเดินไปท่ารถ…   

หาท่ารถอยู่นาน ผมต้องถามชาวบ้านถึง ๓ ครั้ง ได้มาซึ่งคำตอบที่คล้าย ๆ กัน แต่ก็ใช่ว่าจะหาเจอง่าย ๆ สถานีขนส่งที่เมืองลอง ผมว่าเล็กแล้วนะ แต่ที่เวียงภูคากลับเล็กกว่า คงเป็นเพราะผมวาดภาพเกินจริงไว้มาก จึงได้มองข้ามไป เดินผ่านไปผ่านมา…หาสถานีขนส่งเวียงภูคาไม่เจอ!  จริง ๆ แล้วมันก็อยู่ตรงสี่แยกที่่จะไปตลาดนั่นแหละ….

เป็นห้องเล็ก ๆ หลบมุมอยู่ข้างถนน พอดีมีการขุดถนนวางท่อ ก็เลยทำให้คล้ายมีผีบังตา ผมไม่่รู้ว่านั่นคือ “ท่ารถ”!!

ทีแรกผมไม่เห็นแม้แต่ป้ายที่บอกว่า “สมาคมรถขนส่งโดยสาร เมืองเวียงภูคา แขวงหลวงน้ำทา”

เก้าอี้ผู้โดยสาร…

สาวเจ้าอยากจะนั่งยอง ๆ มากกว่า เธอกำลังจะไปน้ำทา…

หนุ่มคนนี้ก็จะไปน้ำทาเช่นกัน ดูท่าทางน่าจะเป็นไกด์…

มีชายคนหนึ่งเป็นคนภูคา  พอมาถึงก็บอกว่าจะไปบ่อแก้ว ผมดีใจที่จะมีเพื่อนร่วมทาง หลังจากรออยู่ประมาณ ๒ ชั่วโมง ไม่มีรถเค้าก็จากไป ทำให้ผมต้องลุ้นอยู่คนเดียวว่าวันนี้จะได้ไปบ่อแก้วหรือเปล่า?

สองแถวไปน้ำทามาแล้ว ไม่มีเวลาออกที่แน่นอน ไกด์หนุ่มแนะนำให้ผมกลับไปขึ้นรถที่น้ำทา

สถานีขนส่งเวียงภูคาจะทำให้ผมจดจำไปจนตาย ไม่มีที่ไหนเทียบได้อีกแล้ว การได้ไปรอรถอยู่ที่นั่นนับเป็นรสเผ็ดมันของการเดินทางอย่างแท้จริง

เพื่อน ๆ มีโอกาส อย่าลืมแวะไปสัมผัสดูนะครับ!