ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ – มีหยังกิ๋นพ่อง?

บ้านผมเรียกตลาดตอนเย็น ๆ ว่า “กาดแลง”  เย็นวันนี้…ผมขอเดินดูในตลาดเวียงภูคาหน่อยว่าจะมีอะไรกินบ้าง?

เพื่อน ๆ ดูเองก็แล้วกัน….

เจอแย้ว… อีตุยกับข้าวต้มมัด นั่นผมกินได้!!

ซื้ออีตุย ๒ ลูก ๆ ละ ๕๐๐ กีบ และข้าวต้มมัด ๒ มัด ๆ ละ ๕๐๐ กีบ ผมจ่ายเงินให้แม่ค้าผู้มีลูกชายสุดหล่อ ๒ พันกีบ แล้วขอถ่ายรูปไว้ด้วย….

เดินไปอีกหน่อย เจอแม้ค้าขายหมี่และไข่ทรงเครื่อง  อืมมมมม….อย่างเนี้ยก็กินได้!  ซื้อหมี่ ๒ ห่อ ๆ ละ ๑,๐๐๐ กีบ ไข่ทรงเครื่อง ๑ ฟอง (๒,๐๐๐ กีบ) จ่ายด้วยใบ ๕ พัน เงินทอนเอาข้าวเกรียบราคา ๑,๐๐๐ แทนก็ได้!

กำลังจะเดินออกจากตลาด เห็นขนมปังกับนมข้น  คนขายถามว่า “ข้าวจี่บ๋อ?”  ผมส่ายหน้าปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

ได้เวลากลับแล้ว….ผมกดชัตเตอร์บันทึกภาพบอร์ดสำหรับนักท่องเที่ยวไว้ ก่อนที่จะก้าวย่างสู่ที่พัก!

หยุดถ่ายภาพที่ทำการบริษัททัวร์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเฮือนพัก (ยามอาทิตย์กำลังลับทิวไม้) ไว้อีก ๑ บาน  ถ้าใครอยากเดินป่า เข้าถ้ำ หรือล่องเรือ ตอนกลางวันก็ไปติดต่อเค้าได้….

สำหรับผมไม่อยากไปไหนต่อ เข้าที่พักไปหม่ำดีกว่า!

มองเห็นสายน้ำจุกไหลเอื่อย…นักเดินทางผู้เหนื่อยล้านั่งกินอาหารเย็นมื้อละ ๗ พัน (๒๘ บาท)อยู่ตรงระเบียงห้องพัก นึกถึงเพลงของ “อ้ายมัย” ที่ว่า “สุขจริงอิงกระแสธารา…..”

ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือคุ้มสุด ๆ… พรุ่งนี้นั่งรถกลับเมืองไทยได้แล้วมั้ง?