เช้าวันที่ ๑๔ เมษายน ๒๕๕๗ Jeffy ขี่จักรยานยนต์พาผมไปส่งที่ทางเข้าสวนกันดอว์จี (1) ผมใช้เวลาหลายชั่วโมงเดินเที่ยว จนบ่ายสามโมงจึงตัดสินใจเดินออกจากสวนไปยังลานจอดรถ (2)…
ได้เวลากลับเข้าเมืองแล้ว ลาก่อนสวนกันดอว์จีที่จะอยู่ในความจดจำของผมตลอดไป…
ลาก่อนน้ำพุเย็นฉ่ำ…
ลาก่อนพุ่มไม้สวย…
พ้นจากสวนก็ไปเจอพ่อค้าแม่ค้าขายของกินเรียงรายตั้งแต่ประตูสวนไปจนถึงลานจอดรถ แปลกจัง! ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้กินอะไร ผมกลับไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย!
ดีจังเลยที่ไม่มีใครให้ความสนใจ ผมไม่ถูกตามตื้อ…
เดินผ่านลานจอดรถซึ่งมีรถบัสทัศนาจรจอดอยู่หลายคัน รถบรรทุกก็มี จักรยานยนต์ก็มาก ผู้คนกำลังสนุกสนานกับเทศกาลสงกรานต์…
ผมเดินไปตามเส้นทางที่เห็นอยู่ข้างหน้า เป็นคนเดียวที่ย่ำต๊อก พบเด็ก ๆ กำลังเล่นน้ำสงกรานต์ ผมยกกล้องถ่ายรูปให้ดู ทำท่าบอกว่าเดี๋ยวกล้องจะเปียก เด็กก็ไม่สาดน้ำใส่…
เลยได้โอกาสเก็บภาพมาฝาก…
เดินลูกเดียว….ผมมั่นใจว่าไม่หลง เพราะเห็นรถวิ่งออกมาจากสวนเป็นระยะ ๆ
ถึงถนนช่วงที่ทาขาวแดงห้ามจอด ผมก้าวต่อไปไม่หยุด…
ผ่านเขตหวงห้ามทางด้านซ้ายมือ คาดว่าคงเป็นทางเข้าเรือนรับรองของรัฐบาล…
ทุกประเทศก็เป็นเช่นนี้แหละ ผมไม่ให้ความสนใจ เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว…
จนถึงสามแยก (3) ด้านซ้ายมีป้ายห้ามต่างชาติผ่านเข้าไป ผมแกล้งเดินไปถามทหารยามถึงทางเข้าเมือง เค้าชี้ให้ไปทางขวา (4)…
เดินต่อไป…ผมกะว่าจะให้ถึงที่พักเลยล่ะ!
Wichai's space 