วันที่ ๑๖ มิถุนายน ๒๕๖๐ ผมเดินทางวัดนางพญาเวลาประมาณเที่ยงครึ่ง นำจักรยานเข้าไปจอดบนลานกว้างข้างอุโบสถ….
ตาแก่จากเมืองรถม้ารู้สึกปลอดโปร่งเมื่อไม่มีสายตามองมาเหมือนว่าเป็นคนแปลกหน้า สมแล้วที่เป็นเมืองน่าเที่ยว ตรงกับคำขวัญที่ว่า “พระพุทธชินราชงามเลิศ ถิ่นกำเนิดพระนเรศวร สองฝั่งน่านล้วนเรือนแพ หวานฉ่ำแท้กล้วยตาก ถ้ำและน้ำตกหลากตระการตา” ไม่ว่าจะเป็นวัดราชบูรณะหรือวัดนางพญา…ผมเดินเที่ยวชมโดยรอบได้อย่างสบายใจ! ทั้งสองวัดผมไม่ต้องล็อคจักรยานด้วยซ้ำ….
วัดนางพญา เป็นวัดประวัติศาสตร์ ตั้งแต่ครั้งสุโขทัยเป็นราชธานี มาได้รับการบูรณะใหญ่อีกครั้งเมื่อพระนางวิสุทธิกษัตรีขึ้นครองเมืองพิษณุโลก เมื่อราว พ.ศ. ๒๑๙๕ – ๒๑๐๐ ชาวเมืองพิษณุโลกจึงเทิดพระเกียรติ ขนานนามวัดที่พระนางบูรณะขึ้นใหม่ว่า “วัดนางพญา” ตั้งแต่บัดนั้นจนถึงปัจจุบัน (ที่มา – ป้ายชื่อวัด)
อุโบสถที่งดงามถูกสร้างขึ้นแทนที่พระวิหารเก่าในปี พ.ศ. ๒๕๑๕ โดยพระครูบวร ชินรัตน์ (ม้วน) เจ้าอาวาส มีขนาดกว้าง ๑๐.๕๐ เมตร ยาว ๒๐ เมตร….
ภายในอุโบสถประดิษฐาน “สมเด็จนางพญาเรือนแก้ว” งดงามไม่แพ้พระพุทธชินราช…
แบตเตอรี่กล้องคู่มือหมดแล้วครับ ผมต้องใช้มือถือเก็บภาพมาฝากเพื่อน ๆ
ด้านหลังอุโบสถประดิษฐานพระพุทธรูปยืนปรางห้ามญาติ และเจดีย์เก่าสร้างคู่มากับวิหารเมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๑๒๐
จากวัดนางพญา ปั่นจักรยานกลับที่พักไปชาร์จแบตฯ กล้อง ผมคงได้เอนหลังสัก ๒ ชั่วโมง…
Wichai's space 