ไม่ไกลจากวัดสังฆาแก้วดอนทัน ผมก็ได้เห็น “วัดป่างัวเชีียง”…
ป้ายบรรยายของกรมศิลปากร เขียนว่า….
วัดป่างัวเชียง ตั้งอยู่ภายในเมืองเชียงแสนติดกับแม่น้ำโขง จากการขุดแต่งทางโบราณคดีพบ วิหาร เจดีย์ และอาคารอีกสองหลัง
วิหาร มีแผนผังอยู่ในรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า หันหน้าไปทางทิศตะวันออก ลดมุขด้านหน้า มีบันไดทางขึ้นด้านหน้าและด้านข้างทั้งสองข้างใกล้กับฐานชุกชีโดยเฉพาะบันไดข้างด้านทิศเหนือ พบว่ามีราวบันไดประดับตัวเหงา ด้านบนอาคารพบฐานชุกชี พื้นปูดิฐและเสา ส่วนฐานอาคารตกแต่งเป็นฐานบัว
เจดีย์ เป็นเจดีย์ทรงระฆัง ย่อมุมไม้ ๒๔ รองรับฐานบัวที่เชิดปลายกลีบบัวขึ้นและประดับลูกแก้วอกไก่ ๒ ชั้น เหนือขึ้นไปหักพังทลายลง รอบเจดีย์มีลานประทักษิณ แท่นบูชาและบันไดขึ้นสู่พื้นลานประทักษิณ
อาคารหมายเลข ๑ ตั้งอยู่ติดลานประทักษิณด้านทิศใต้ของเจดีย์ มีแผนผังสี่เหลี่ยมผืนผ้ายกเก็จด้านหน้า พื้นปูอิฐ
อาคารหมายเลข ๒ ตั้งอยู่ทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเจดีย์ มีแผนผังสี่เหลี่ย่มผืนผ้าหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ฐานอาคารตกแต่งเป็นฐานบัว
โบราณวัตถุที่พบคือชิ้นส่วนภาชนะดินเผาที่ผลิตจากแหล่งเตาล้านนา พระพิมพ์ปกโพธิ์และอื่น ๆ
ไม่ปรากฏหลักฐานการก่อสร้าง สันนิษฐานจากรูปแบบสถาปัตยกรรม น่าจะสร้างขึ้นเมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๒๑
ผมสูดหายใจเต็มปอด มองโดยรอบบริเวณด้วยความประทับใจ ก่อนที่จะจูงเจ้า Coyote เพื่อนยากออกจากวัดป่างัวเชียง…
Wichai's space 