กลับมาเขียนต่อ…

ช่วงปิดเทอมของผมก็ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ เก็บตัวอยู่กับบ้าน ซ่อมเครื่องสูบน้ำและอุปกรณ์อื่น ๆ ที่พร้อมใจกันชำรุด เหมือนจะแกล้งทดสอบความอดทนของผม ขนาดเจ้าเปลวสุริยะ (solar flare) ยังไม่รุนแรงจนถึงขั้นที่จะเกิดพายุสุริยะเข้าเล่นงานโลกนะเนี่ย ถ้าถึงวันที่มันมาจริง ๆ จะเอาอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้?

เครื่องสูบน้ำซึ่งทำหน้าที่ดูดน้ำบาดาลขึ้นมาใช้ได้รวนมานานแล้วล่ะ ๓ วันดี ๔ วันไข้! ทำให้ผมต้องลงบ่อเพื่อซ่อมอยู่ร่ำไป จริง ๆ แล้วมันก็รับใช้ผมมานานนับสิบปี…คือตั้งแต่ย้ายมาอยู่ครั้งแรก ตอนนั้นต้องติดตั้งระบบน้ำก่อนเพื่อน…ลุงเล็ก ช่างบาดาล บอกให้ผมไปซื้อเครื่องสูบน้ำแบบชักมาติดตั้ง (รู้สึกว่าตอนนั้นจะราคาพันเจ็ดหรือพันแปดนี่แหละ) ก็ได้ใช้เจ้าสูบตัวนั้นมาโดยตลอด จนเมื่อต้นปีที่แล้วมอเตอร์เกิดไม่ทำงาน ลุงเล็กต้องมาเปลี่ยนตัวใหม่ให้ ซึ่งตอนนั้นถ้าจะให้ดี…ก็น่าจะเปลี่ยนใหม่ทั้งชุด เพราะอายุการใช้งานของมอเตอร์และตัวสูบก็พอกัน เมื่อไม่เปลี่ยนตัวสูบ…ปัญหาก็เกิดตามมาเรื่อย ๆ ทำให้ผมต้องเหนื่อยกับการซ่อม มันหนักข้อเข้าทุกที ๆ จนผมต้องตัดสินใจเปลี่ยนเจ้าตัวสูบเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง…

ผมไปที่ร้านเต็กหมงก่อนเพื่อน พนักงานขายคนสวยพาผมไปดูเครื่องสูบ บอกราคา ๒,๖๕๐ บาท แล้วตามต่อว่า “ถ้าเอาจริง น้องคิดให้ ๒ พันถ้วน” ผมไม่ชอบวิธีการค้าขายแบบนั้นเลยจริง ๆ ราคาไม่แน่นอนเอาเสียเลย!! จากนั้นผมก็ไปที่ร้าน “เล่าจิ้นกวง” ที่เคยไปซื้อเครื่องสูบน้ำอัตโนมัติ ปรากฏว่าไม่มีตัวสูบที่ต้องการ มองไปที่ฝั่งตรงกันข้ามเห็นมีร้านจำหน่ายอุปกรณ์เครื่องสูบ เครื่องตัดหญ้า ฯลฯ พร้อมป้ายโฆษณาลดราคาครั้งใหญ่…ผมเดินข้ามถนนไปถามพนักงานขายสาวสวย(อีกแล้ว) เครื่องสูบชักยี่ห้อ Uma แบบที่ผมใช้ราคา ๒ พันบาท ถ้าเอาจริงลดให้เหลือ ๑,๘๐๐ (อีกแล้ว…ถ้าเอาจริง!) เธอเห็นผมลังเลอยู่ จึงบอกว่า “เอ้า…น้องลดให้ ถ้าซื้อภายในวันนี้เหลือ ๑,๖๐๐ บาท” อืมมม…ค่อยยังชั่วหน่อย ถ้าซื้อตัวนี้ก็ประหยัดได้ ๔๐๐ บาท แต่ผมยังไม่มีเงินน่ะ อ้อมแอ้ม ๆ ตอบไปว่า “ขอกลับไปเอาตังค์ก่อน” คนขายบอกว่าให้ผมวางมัดจำไว้ก่อน ผมได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่า “ไม่ต้องหรอก” คิดในใจว่าเรื่องอะไรจะต้องมัดจำด้วย!

ออกจากร้านนั่น…กลับไปที่มอเตอร์ไซค์แล้วขี่ออกจากเล่าจิ้นกวงผ่านไปทางสี่แยกดอนปาน ทางด้านซ้ายมือมีร้านเปิดใหม่ขายเครื่องมือและอุปกรณ์แบบเดียวกัน ผมจอดรถแวะเข้าไปดูทันที ที่นั่นไม่มีของตั้งโชว์ แต่มีจำหน่าย สูบขนาดที่ผมต้องการราคา ๑,๖๕๐ บาท เจ้าของร้านคนสวย(อีกแย้ว…คนสวยเยอะจัง!)บอกผม…

ผมปรารภว่าไปดูร้านอื่นมาแล้ว เค้าขายถูกกว่า คนขายถามว่าเค้าให้เท่าไหร่ล่ะ? ผมบอกว่า “ไม่บอกดีกว่า ถูกกว่าก็แล้วกัน” ขณะที่ผมเดินไปที่รถ คนขายตามมาพูดว่า “๑,๔๐๐ ล่ะกัน เอาไปเลยมั้ย?” ผมบอกว่า “ขอไปเอาตังค์ก่อน”

ก่อนเข้าบ้านจะต้องผ่านร้านขายอุปกรณ์เครื่องสูบอีกร้านนึง ผมแวะเข้าไปถาม เค้าบอกว่าราคาลดได้ต่ำสุดแค่ ๑,๖๕๐ บาท…

ในที่สุด…ผมก็ต้องกลับไปซื้อที่ร้านเปิดใหม่สี่แยกดอนปาน เค้าให้พนักงานไปเอาเครื่องที่โกดังมาให้ ปรากฏว่ามันไม่ใช่ยี่ห้อ Uma (ตราปลา) โห…อย่างนั้นไม่เอาหรอก เจ้าของร้านต้องสั่งให้ไปนำเครื่องยี่ห้อ Uma มาให้ ถ้าอย่างนั้นก็โอเค…

จ่ายไป ๑,๔๐๐ บาท ได้เครื่องสูบน้ำ(ไม่รวมมอเตอร์) วางใส่ไว้ข้างหน้า…ผมขี่จักรยานยนต์กลับบ้าน

ผมต้องใช้เวลา ๑ วันเต็ม ในการเปลี่ยนตัวสูบให้สามารถดูดน้ำบาดาลขึ้นมาใช้ได้ตามปกติ งานนี้ทำให้ปวดเมื่อยไปทั้งตัว!