ตำราแบนโจ

วันศุกร์อีกแล้ว เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน งั่ม ๆ ผมเกรงว่าจะไม่ทันได้ทำในสิ่งที่ฝันไว้อีกหลายอย่าง…

วันนี้ต้องไปสอนที่โรงเรียนลำปางกัลยาณีในช่วงบ่าย แล้วยังจะต้องไปเล่นหีบเพลงทดสอบเสียง ร่วมกับคุณเหลาและลุงจอห์น ที่ร้านอาหารซึ่งกำลังจะเปิดในวันเสาร์นี้….

๑๖.๑๕ น. ผมกลับถึงบ้านแล้ว คิดว่าผมคงจะจำเวลานัดกับคุณเหลาผิด น่าจะเป็นตอนกลางคืนมากกว่า ดูซิ…ยังไม่ทันไร ผมเริ่มหลงซะแล้ว!!!

วันนี้นักเรียนเครื่องสายมาเกือบครบ ขาดเพียงคนเดียว ผมเริ่มด้วยการบอกนักเรียนว่าจะสอบภาคปฏิบัติ โดยจะให้แต่ละคนเล่นเพลงในตำราซูซูกิ คะแนนส่วนหนึ่งจะเป็นเรื่องการบรรเลง อีกส่วนจะพิจารณาถึงการแสดงออก การตั้งสาย ท่าทาง การจับเครื่องมือ การเข้าถึงอารมณ์เพลง และอีกหลายสิ่งหลายอย่างตามที่ผมได้ปูพื้นฐานไว้  ผมตั้งสแตนโน้ตเตรียมไว้ ล้วงกระดาษที่จะบันทึกคะแนนออกมาจากกระเป๋า นักเรียนต่างพากันตั้งสาย และนำบทเพลงที่จะต้องสอบออกมาซ้อมเป็นการใหญ่ ความตึงเครียดเขม็งเกลียวขึ้นทันที ผมปล่อยให้เป็นเช่นนั้นอยู่พักนึง ก่อนที่จะบอกกับนักเรียนว่า”ไม่สอบหรอก”   ในใจคิดว่าจะเสียเวลากับมันทำไม สอนเลยไม่ดีกว่าหรือ

อุ่นเครื่องด้วยการเล่นเสกล D major 1 octave ในหลายๆ รูปแบบตามที่ผมคิดออก จากนั้นผมก็ให้นักเรียนสีเพลง Lightly Row พร้อมกันโดยให้ไวโอลินเล่นในคีย์ D (จะได้เสียงตรงกับวิโอล่า)  ผลออกมาไม่น่าประทับใจเลยครับ แสดงว่าสองสัปดาห์ที่ผ่านมานักเรียนฝึกซ้อมแต่เพลงอื่น ๆ ซึ่งยากกว่า Lightly Row และเป็นการฝึกหัดโดยไม่ได้รับการชี้แนะที่ถูกต้อง  เสียงที่ออกมาจึงยังคงสีเพี้ยนอยู่มาก การวางนิ้วก็ไม่ดี  ถ้าทุกคนสอบเพลง Lightly Row กับผมจริง ๆ คงจะไม่มีใครผ่าน  จริง ๆ แล้วทุกคนมีความสามารถที่จะเล่นให้ได้ดี เพียงแต่ขาดความตั้งใจที่จะฝึกฝนบทเพลงที่ผมมอบไว้อย่างจริง ๆ จัง ๆ เท่านั้น

ไม่เป็นไรครับ นักเรียนยังมีเวลาอีกมากสำหรับการเรียนรู้  ค่อยๆ เดินไปก็แล้วกัน