มาฝึกซ่อมเปียโนกันดีกว่า

การที่มีนักเรียนอยู่ ๕ คน (เปียโน ๓ ไวโอลิน ๒) ทำให้ผมมีรายได้ประมาณเดือนละ ๓ พันกว่าบาท แต่ค่าใช้จ่ายของผมเพียงค่าอินเทอร์เน็ตและค่าไฟฟ้ารวมกันก็ตกสองพันกว่าบาทเข้าไปแล้ว ผมจึงอยากจะมีเงินเพิ่มอีกซักนิด เพื่อนำไปซื้อวัสดุอุปกรณ์บางอย่างสำหรับงานอดิเรกของผม

งานซ่อมและตั้งสายเปียโนก็เป็นงานสุจริตชิ้นหนึ่งที่จะทำให้ผมมีรายได้เพิ่มขึ้น สำหรับซื้อสี ซื้อตะปู แผ่นซีดีเปล่า หรือบางสิ่งบางอย่างที่จำเป็น นานมาแล้วที่ผมเคยคิดจะกลับไปรับตั้งสายเป๊ยโนอีกครั้ง  พอดีเมื่อไม่นานมานี้ อาจารย์ป้อมได้ขับรถพาเจ้าของเปียโนมารับผมไปดูเปียโนที่บ้าน ที่นั่นผมได้เห็นเปียโนหลังงาม ได้เห็นเด็กหญิงซึ่งมีความสุขกับการเล่นเปียโนและไวโอลิน กล่าวได้ว่าบรรยากาศในวันนั้นได้ทำให้ผมสัมผัสกับความรู้สึกดี ๆ ที่ได้จากเสียงดนตรีอีกครั้ง  ผมได้รับปากที่จะไปตั้งสายเปียโนให้  แต่ก็ปล่อยให้เวลาผ่านไปนานหลายสัปดาห์

จนในที่สุด ผมก็ก้าวข้ามสิ่งที่เหนี่ยวรั้งผมไว้ได้สำเร็จ! เช้าวันหนึ่ง…ผมตัดสินใจรวบรวมเครื่องไม้เครื่องมือลงกล่อง (แม้ว่าจะหาได้ไม่ครบก็ตาม) แล้วโทรไปนัดเจ้าของเปียโน  วันนั้นผมใช้เวลาตั้งแต่ ๑๐ โมงเช้าจนถึง ๔ โมงเย็นกับงานที่ผมรัก มันอาจจะดูนานเกินไปสักหน่อยสำหรับการตั้งสายเปียโนเพียงหลังเดียว จริงๆ แล้วไม่ได้รีบเร่งแม้แต่น้อย ผมคุยให้นักเรียนฟังในระหว่างการทำงาน สาธิตให้เห็นการฟังคลื่นเสียงที่มีความถี่เท่ากันหรือไม่เท่ากัน ผมสอนทุกอย่างโดยไม่ปิดบัง นอกจากตั้งสายแล้ว…ผมยังทำความสะอาด ดูดฝุ่น และขัดเงาเปียโนซึ่งเป็นเครื่องดนตรีที่ผมหลงใหล

ต้องขอขอบคุณเจ้าบ้านสำหรับอาหารมื้อกลางวันที่เอร็ดอร่อย  รวมถึงอาจารย์ป้อมซึ่งแวะไปทำให้บรรยากาศแห่งความเป็นกันเองเพิ่มขึ้น  เสร็จงานแล้ว…ผมยังได้ฟังเสียงเปียโนและไวโอลินเพราะๆ จากเด็กนักเรียนที่น่ารัก

จากเงินค่าแรงที่ได้มา ๑ พันบาท ผมนำไปซื้อสีน้ำมันได้อีกตั้ง ๓ กระป๋อง….

มันทำให้ผมเกิดความคิดที่จะเพิ่มเนื้อหาของเว็บ ด้วยเรื่อง “การซ่อมและตั้งสายเปียโนแบบมือสมัครเล่น” ขึ้นมา!

เพื่อน ๆ ที่สนใจในเรื่องนี้ ให้ไปดาวน์โหลดตำรามาเก็บไว้ได้ก่อน  รีบหน่อยนะ…ก่อนที่ลิงค์นี้จะใช้การไม่ได้

http://www.4shared.com/document/ApLSb0K_/Arthur_A_Reblitz_-_Piano_servi.htm

ผมกลับไปจับค้อนจูนเปียโนอีกแล้ว…

ข่าวจากพี่อุดม…

เมื่อวันที่ ๒๑ กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ผมได้เขียนถึงพี่อุดมในบล็อก Travellers Never Stop Dreaming 

ผมได้มีโอกาสเจอพี่อุดมเพียงแค่หนึ่งชั่วคืน แต่การได้ร่วมวงเสวนากับพี่อุดมและคุณอิโต้ซังที่บ้านอาจารย์ประสิทธิ์ (เจ้าของไร่หญ้ารีสอร์ท) ในคืนวันที่ ๑๘ มีนาคม ๒๕๕๑ นั้นก็ทำให้ผมได้สัมผัสกับความไม่เหมือนใครของพี่อุดม  เปรียบกันแล้วพี่อุดมก็เหมือนกับพี่โกปอล พี่ชายชาวสิงคโปร์ของผม ทั้งสองคนเป็นนักสู้ชีวิตที่ไม่เคยยอมแพ้ เขาจะไม่ยอมหยุดนิ่งจนถึงวันที่แผ่นดินกลบหน้า พี่โกปอลอาจจะลำบากกว่าตรงที่เพิ่งผ่านวิกฤตซึ่งเกือบทำให้ดวงตามืดบอด แต่พี่อุดมยังแข็งแรงดี ดูจากภาพข้างบนซึ่งถ่ายในขณะที่พี่อุดมและเพื่อนชาวญี่ปุ่นกำลังจะเดินทางออกจากไร่หญ้ารีสอร์ทเมื่อเช้าวันที่ ๑๙ มีนาคม ๒๕๕๑ จะเห็นลำแข้งที่แข็งแรง พร้อมที่จะแบกเป้ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ท้อถอย…

พี่อุดมบอกว่าหลังจากปลดเกษียญจะมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยชีวิตอีกครั้ง ตั้งแต่เดือนตุลาคมปีที่แล้วผมก็เฝ้าติดตามการผจญภัยของพี่ชายที่แสนดีของผมด้วยใจจดใจจ่อ ด้วยความหวังว่าพี่อุดมจะสามารถก้าวเดินไปตามเส้นทางที่ตนเองใฝ่ฝัน จนกระทั่งวันวานนี้เอง..ผมก็ได้รับอีเมลจากพี่อุดมแจ้งให้ทราบว่าขณะนี้กำลังอยู่ในระหว่างการเดินทางข้ามชายแดนจีนไปยังเวียดนาม หลังจากที่ได้ออกเดินทางจากอุบลราชธานีไปยังปากเซในวันแห่งความรักที่ ๑๔ กุมภาพันธ์เพื่อเริ่มต้นการผจญภัยในประเทศลาวและจีน

จำปาสัก เวียงจันทน์ และหลวงพระบางคือเมืองที่พี่อุดมได้ไปเยือนก่อนที่จะจับรถยนต์โดยสารจากหลวงพระบางไปยัง Meng La, ประเทศจีน รองเท้าของพี่อุดมได้ทิ้งรอยประทับไว้แล้วที่เชียงรุ้ง สิบสองปันนา และคุนหมิง ก้าวต่อไปของนักเดินทางผู้นี้คือประเทศเวียดนามและกัมพูชา

พี่อุดมเขียนว่า…

“….In China a bit hard to travell because they don’t speak English and very few English sign.  From Kin Ming to He Kou China border.  Mar.7 I will walk cross the China border to Lao Cai border , Vietnam. Then take a bus to Hanoi.  From Ha Noi to Da Nang and Ho Chi Min City.  From here to Panom Pen and Seam Reap , Cambodia.  Then to Thailand.   I wish to travel with you.  Next time let’s travel together.  It’ s very interesting to travel alone in Open Communist Countries.  China will be the world super power country in the near future.  Looking forward to see you again…..” 

ขอบคุณพี่อุดมที่เตารพรัก ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับ…

เป่าเค้กวันเกิดครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต

He who heeds the word wisely will find good.
And whoever trusts in the LORD, happy is he.
A man’s heart plans his way.
But the LORD directs his steps.
The fear of the LORD leads to life.
And he who has it will abide in satisfaction:
He will not be visited with evil.

ผมเป็นคนรุ่นเก่าซึ่งเกิดและอยู่ในครอบครัวซึ่งไม่เคยให้ความสำคัญกับวันคล้ายวันเกิด จึงไม่เคยได้รับอะไรเป็นพิเศษจากครอบครัวในวันดังกล่าว…

จำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมเคยคิดจะฉลองวันคล้ายวันเกิดของผม มันเป็นเพียงภาพเลือน ๆ ในสมองที่ช่วยเตือนให้รู้ว่าผมเป็นแค่เด็กชายอายุ ๑๓-๑๔ ที่ไม่เคยได้สัมผัสหรือเรียนรู้ในกิจกรรมใด ๆ ที่ผู้มีอันจะกินหรือครอบครัวทันสมัยเค้าทำกัน ผมจำได้แต่ภาพเลือนลางในคืนวันที่ผมชวนเพื่อนนักเรียนจำนวนไม่กี่คนไปบ้านที่ถนนทุ่งโฮเต็ลเพื่อฉลองวันเกิดของตัวเอง เป็นภาพที่ผมโดนสุนทร แซ่อึ้ง (พี่ชายของสุทัศน์ แซ่อึ้ง) ต่อว่าเกี่ยวกับอาหารการกินที่มีเพียงน้อยนิด ผมพยายามจะคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แต่มันยาวนานเกินไปกว่าที่จะนำภาพมาปะติดปะต่อกันได้ รู้แต่ว่างานล้ม!  และตั้งแต่นั้นผมไม่เคยคิดที่จะจัดงานวันเกิดอีกเลย…

จากเด็กนักเรียนชั้นมัธยม…ผมได้กลายเป็นผู้ใหญ่ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาจนถึงวันที่สามารถรับการเรียกขานว่า”ลุง”ได้อย่างไม่รู้สึกเคอะเขิน ผมมีโอกาสเป่าเทียนวันเกิดเป็นครั้งแรก(และครั้งเดียวในชีวิต) เมื่อวันที่ ๔ มีนาคม ๒๕๔๙  เมื่อเพื่อน ๆ ในครอบครัวคนรักเปียโนเดินทางไปเยี่ยมผมที่ลำปางและฉลองวันคล้ายวันเกิดให้ผมและภีมที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองลำปาง…

ผมจะขอเก็บภาพแห่งความทรงจำครั้งเดียวในชีวิตเหล่านี้ไว้ในสมองจนถึงวันสิ้นลม…

รวมถึงประสบการณ์ที่ได้กินไอศกรีมราคาแพงที่ร้าน Swensen บิ๊กซีลำปาง ผมไม่เคยคิดเลยที่จะเข้าไปนั่งสั่งกิน ต้องขอขอบคุณ “มีนา” ที่ซื้อให้ได้ลิ้มรส…

สำหรับปีนี้ไม่ได้อยู่ที่ลำปางในค่ำคืนวันที่ ๔ มีนาคมที่ผ่านมา…ผมให้รางวัลตัวเองด้วยการขับรถไปเที่ยวเขื่อนภูมิพลและอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย พอกลับถึงบ้านผมก็ได้พบกับกระทู้ “สุขสันต์วันเกิดแด่คุณลุงน้ำชาค่ะ” ที่โน้ตตัวเล็กโพสต์ไว้ให้บนบอร์ด”คุยกะลุงน้ำชา”  ฟ้าเขียนว่า…

“วันนี้เวียนมาถึงอีกแล้วนะคะ โน้ตตัวเล็กรู้สึกดีใจมากที่ได้อวยพรคุณลุงอีก สุขสันต์วันเกิด Happy Birthday to คุณลุง ค่ะ ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัยและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จงดลบันดาล ให้คุณลุงมีความสุขมากๆนะคะ และขอให้คุณลุงมีสุขภาพใจและกายที่แข็งแรง โน้ตตัวเล็กลองโทรหาแล้วค่ะ แต่ลุงไม่ทราบว่าเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์หรือเปล่า เพราะโน้ตตัวเล็กโทรหลายครั้งแล้ว ที่ไม่มีผู้รับสายเลยนะคะ….”

อืมม์…ผมไม่ได้เปิดโทรศัพท์ ต้องขออภัยด้วย…

นอกจากนั้นโน้ตตัวเล็กก็ยังไปโพสต์ให้อีกกระทู้หนึ่งในบอร์ดคนรักเปียโนซึ่งมีภีมและพี่หมอนเป็นผู้จัดตั้งและดูแล พี่หมอนบอกว่า “สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณลุง ยังคิดถึงคุณลุงอยู่เสมอนะครับ…..”   น้าปอเพื่อนที่ U-Radio ตามมาอวยพรว่า “สุขสันต์วันเกิดครับคุณลุง ขอให้คุณลุงมีความสุขมากๆ คิดทำอะไรขอให้สำเร็จทุกอย่าง สุขภาพแข็งแรงครับ…”   มูมู่ เจ้าตัวน้อยแห่ง U-Radio ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่มาพร้อมกับข้อเขียนสั้น ๆ ที่ให้กำลังใจว่า ” Happy Birthday ลุงน้ำชา แต่ละหนึ่งวินาทีนั้น เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว มู่รู้ว่าป๋าใช้เวลาหนึ่งวินาทีทำอะไรได้มากมายกว่าที่คนชราคนอื่นที่อายุเท่าๆป่าเคยได้ทำ อยากให้ป๋ามีความสุขกับทุกๆสิ่งที่ได้ทำค่ะ สำคัญที่สุดเลยขอให้ป๋ามีสุขภาพที่แข็งแรงนะคะ  Happy Birthday to u …… อุ อุ อุ อู” 

U-3 หรือภีมซึ่งมีวันเกิดตรงกันก็ยังอุตส่าห์ตามเข้ามาโพสต์อวยพรว่า “สุขสันต์วันเกิดคุณลุงด้วยนะครับ น่าจะมีความสุขเพิ่มขึ้นทุกวันใช่ไหมครับลุง ระลึกถึงเสมอนะครับ”  รวมทั้งคุณ jakkapun007  และอีเมลจากมีนา

ดีใจมากครับ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับลุงน้ำชา….

————————————————————————–

หมายเหตุ – ภาพฉลองวันเกิดถ่ายโดยมีนา

Dress Up

เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา ผมขี่จักรยานยนต์ไปรับกล่องพัสดุขนาดใหญ่จากที่ทำการไปรษณีย์ในเมืองด้วยความสงสัยว่าใครส่งอะไรมาให้หรือ?

พอได้เห็นชื่อผู้ส่งบนกล่องพัสดุ ผมก็ถึงบางอ้อ รู้ว่า “อ่อ..คุณอ้อ นั่นเอง!!!” เพิ่งมีโอกาสได้เปิดกล่องพัสดุออกดู สิ่งแรกที่ผมเห็นเป็นกล่องบรรจุซีดี ๒ แผ่นคือ Popular Classics และ For The Love Of Piano  โห…เยี่ยมเลย ผมนำขึ้นไปเปิดให้ผู้ฟังที่สถานีวิทยุออนไลน์ของผมทันที แม้ว่าจะมิได้ถูกบ่งบอกว่าเป็นของขวัญวันแห่งความรัก แต่ผมก็คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ผู้ให้ได้มอบให้ด้วยความรักและศรัทธาที่เรามีต่อกัน ผมรู้สึกดีใจและขอขอบพระคุณ

นอกจากซีดีซึ่งได้ใช้เป็นประโยชน์ทันที ผมรู้สึกตื่นเต้นไปกับเสื้อและกางเกงอีกหลายชุดที่บรรจุอยู่ในกล่อง!!! ในชีวิตผม ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะเดินเข้าห้างฯ เพื่อเลือกซื้อเสื้อหรือกางเกงดี ๆ มี brand name เป็นที่คุ้นตา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าถ้าได้สวมใส่เสื้อกางเกงพวกนั้นแล้วมันจะทำให้ดูดีไม่น้อย ผมใส่เสื้อกางเกงที่มีผู้ให้มาหรือไม่ก็ซื้อประเภทเเบกะพื้นเสียเป็นส่วนใหญ่ ตอนไปช่วยสอนที่โรงเรียนในเมือง ผมใส่กางเกงตัวโปรดที่มีผู้ให้มาจนนักเรียนเห็นเป็นภาพชินตา บางครั้งครูก็โดนนักเรียนแซวเรื่องกางเกงที่ใส่ ผมยังเคยชี้ให้นักเรียนดูรอยปะ…ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ

ผมเคยเห็นอาจารย์ที่โรงเรียนฯ สวมกางเกงสีดำ ตัดเย็บด้วยผ้าอย่างดีพร้อมป้ายทองเล็ก ๆ บ่งบอกยี่ห้อดัง ผมก็ยังอดชื่นชมไม่ได้กับการแต่งกายของอาจารย์ท่านนั้น…. ดูดีจริง ๆ ครับ!!

ปีก่อนนู้น…นักเรียนซื้อของขวัญให้ชิ้นหนึ่ง เป็นเสื้อแขนสั้นลายสก็อตยี่ห้อ Hara เวลาหยิบขึ้นมาสวมใส่ผมยังเคยนึกในใจว่า “แพงนะเนี่ย”

เสื้อและกางเกงที่ผมเห็นในกล่องล้วนแต่ตัดเย็บด้วยผ้าเนื้อดี มียี่ห้อ และที่สำคัญคือขนาดตรงกับที่ผมสวมใส่พอดี ผมรู้สึกดีใจจริง ๆ ทีแรกก็ยังอึ้ง ๆ อยู่เพราะทุกชิ้นอยู่ในสภาพที่ผมเห็นแล้วคิดว่าเป็นของใหม่ ผมยิ้มออก…และดีใจยิ่งขึ้นเมื่อได้อ่านข้อความที่ผู้มอบบอกว่าเป็นเสื้อผ้าที่ใช้แล้ว

อยู่ ๆ วันนึง… คนเคยเห็นผมบ่อย ๆ ต่างรู้สึกแปลกใจที่เห็นผมแต่งกายไม่เหมือนเดิม เจ้าของโรงเรียนถามว่าผมไปงานอะไรมาหรือ? น้องเพชรนักเรียนเปียโนก็เอ่ยปากชมในเรื่อง dress up ตอนแว๊บไปสอนไวโอลินที่โรงเรียนธีรดาก็ได้รับคำชมจากนักเรียน พอกลับไปสอนน้องทรายและน้องต้าที่มีทองฯ ก็ยังไม่วายถูกชม! ทุกคนชมชุดที่ผมสวมใส่…

ขอบคุณคุณอ้อมาก ๆ ครับ…

Travellers Never Stop Dreaming…

ผมคิดถึงพี่อุดม คนที่นั่งอยู่ตรงกลาง  ในบล็อกเก่า ๆ เคยเขียนไว้ว่า…

…when seeing a picture of these 3 men, I wonder what are in their mind at that moment. After having a big meal in front of a beautiful wooden house of archan Prasit, the owner of Raiya Resort in Lampang, they moved to the open and sat near the campfire to enjoy chatting and drinking while being hugged by the bright moonlight and kissed by a puff of cold wind. Yes, they are in the same age. “Old” is a suitable word that I dare say! Khun Udom, the director of Special Education Center in Maehongson, is sitting in the middle and to the left of him is I-to San, a retired Japanese farmer who came down from Maehongson to spend such a wonderful night in Lampang………”

ผมได้พบกับพี่อุดมเพียงครั้งเดียวที่ไร่หญ้ารีสอร์ท จากการได้คุยกับชายผู้ซึ่งกำลังจะปลดเกษียณและมีโครงการที่จะใช้ชีวิตท่องเที่ยวผจญภัยในมหาวิทยาลัยชีวิต (ตามคำกล่าวของพี่อุดม) ผมได้สัมผัสในความรักและไมตรีจิตจากพี่อุดม เรามีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกัน แทบไม่น่าเชื่อเลยว่า เพียงแค่พบกันเพียงคืนเดียว ความรู้สึกผูกพันระหว่างผมกับพี่อุดมนั้นแนบแน่นคล้ายกับรู้จักกันมานานปี…

เมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว พี่อุดมได้โอนเงินจำนวน ๕ พันบาทเข้าบัญชีผม เพื่อสนับสนุนการแบกเป้ท่องเที่ยวไปลาว… ช่วงเดือนตุลาคม พยายามติดต่อพี่ชายที่แสนดีทางอีเมล์และหวังว่าเมื่อได้พบกันอีกครั้ง ผมตั้งใจจะนำเงินจำนวน ๕ พันบาทนั้นคืนให้พี่อุดม ทั้ง ๆ ที่พี่อุดมบอกว่าให้แล้วให้เลย! ผมอยากสนับสนุนการท่องโลกของพี่อุดมเหมือนที่พี่สนับสนุนผมครับ…

ผมรอด้วยความหวังว่าพี่อุดมจะแวะมาลำปางก่อนออกเดินทางแบกเป้ตามที่ได้วางแผนไว ้ แต่ไม่มีโอกาสได้เจอ จนเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมส่งอีเมลติดต่อสอบถามอีกครั้งและได้รับคำตอบว่า “ผมมาอยู่ที่ลาว ออกจากไทยวันที่ ๑๔ มาเมืองปากเซ ตอนนี้นอนที่บนเกาะกลางแม่น้ำโขง แขวงจำปาสักด์ จากลาว ไปจีน คุนมิง เข้าเวียตนามและเขมร กลับไทยราว ปลายเดือน พฤษภาคม ๕๒ เดินทางบกลูกเดียว….”  รู้สึกอิจฉาไม่น้อยสำหรับโอกาสที่พี่อุดมสามารถสานฝันของตนเอง ชีวิตบนเส้นทางยาวไกลของพี่อุดมคงจะตื่นเต้นและน่าประทับใจไม่น้อย ผมเอง…เมื่อได้อ่านเมลของพี่อุดม เลือดนักเดินทางร้อนระอุขึ้นมาทันที!!

ฤาว่าเดือนเมษายนนี้ผมจะได้แบกเป้อีกครั้งนึง…

เนินชมจันทร์

ค่ำคืนวันที่ ๗ กุมภาพันธ์ นับได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขกับการเล่นดนตรีกับเพื่อนร่วมวงอีก ๓ คนที่ Jumka Chalet…

อาจารย์ติ่งขับรถปิคอัพ 4WD ไปรับผมที่หน้าบ้าน ตรงเวลาด้วยรอยยิ้มและ a helpin’ hand อันที่จริงเพียงแค่จอดรถรอให้ผมดึงประตูเหล็กหน้าบ้านลงปิดแล้วอุ้มหีบเพลงตัวใหญ่ไปที่รถก็ได้ แต่อาจารย์ติ่งกลับเปิดประตูลงมาช่วยหิ้วเจ้าหีบเพลงหนักอึ้งของผมไปให้ที่รถ จากนั้นเราก็ไปแวะรับอาจารย์ต้อมมือกีต้าร์…ก่อนที่จะมุ่งหน้าสู่จุดหมายซึ่งอยู่ห่างจากตัวเมืองลำปางออกไปประมาณ ๒๗ กิโลเมตร

เป็นงานวันเกิดซึ่งเจ้าภาพต้องการเลี้ยงสังสรรค์ภายใต้บรรยากาศที่เป็นธรรมชาติและเสียงเพลงจากวงดนตรีเล็ก ๆ ของพวกเรา การใช้สถานที่ที่ Jumka Chalet จึงนับว่าเหมาะสมที่สุด ผู้ร่วมงานมีเพียง ๒๐ กว่าคน…งานเลี้ยงที่สนามหญ้าเป็นไปอย่างชื่นมื่น

ขณะบรรเลงเพลง นอกจากจะอุ้มเจ้าหีบเพลงตัวใหญ่แล้ว ผมยังมีกล้อง Canon PowerShot S200 ตัวเล็กใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง บางครั้งผมก็จะละมือจากคีย์บอร์ดเพื่อนำมันออกมาเก็บภาพแห่งความทรงจำ อาจารย์ต้อมเป็นมือกีต้าร์ที่ผมชื่นชอบสไตล์การตีคอร์ดที่กระชับและหนักแน่น ผมก็รู้สึกยินดีที่ได้ร่วมงาน…

อาจารย์ติ่งลงทุนควักกระเป๋านำเงิน ๖,๐๐๐ บาทไปซื้อกีต้าร์เบส (โปร่ง)ไว้เป็นเครื่องมือสำหรับการบรรเลงแบบ serenade หรือเดินเล่นแบบ unplugged ไปตามโต๊ะ….

นักดนตรีเสร็จสิ้นการปฏิบัติหน้าที่เวลาประมาณ ๕ ทุ่ม อาจารย์ติ่งต้องพาผมและอาจารย์ต้อมไปส่งบ้าน…ระหว่างทางอาจารย์ติ่งบอกว่าอยากพาไปดูภาพเมืองลำปางจากเนินชมจันทร์ซึ่งอยู่ไม่ไกล สารถีหักพวงมาลัยเลี้ยวซ้ายไปยังศาลากลางใหม่เมื่อถึงสี่แยกบนเส้นทางหลวงลำปาง-แพร่ เลี้ยวเข้าประตูใหญ่ที่ศาลากลาง มุ่งหน้าไปตามถนนลาดยางได้ครู่เดียวก็หยุดรถแล้วหักเลี้ยวขวา นำรถค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปตามเส้นทางที่ผมไม่อาจเรียกว่าเป็นทางรถยนต์ โห…สภาพของถนนที่ผมเห็นข้างหน้านั่น! คงมีเพียงรถ 4WD เท่านั้นจึงจะกล้าลุยขึ้นไป คนขับต้องใจถึงจริง ๆ

เจ้าของรถผู้นิยมการเที่ยวป่าด้วยรถยนต์บอกว่าชอบขึ้นไปที่นั่นเพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน พร้อมกับเบียร์หนึ่งกระป๋อง (และภรรยาคู่ใจ) นั่งเบาะหน้าคู่กับคนขับ ผมไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อย เลือดนักผจญภัยร้อนระอุไปทั่วร่าง ในระหว่างที่รถค่อย ๆ ไต่ไปตามเส้นทางข้างหน้า มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผมนั่งเรือหางยาวจากท่าพระจันทร์ไปยังวัดนกในตอนกลางคืน ผมจะมองเห็นเพียงสายน้ำที่ซ่านกระเซ็นเมื่อหัวเรือพุ่งไป ที่นั่นในความมืดเราฝากชีวิตไว้ให้กับนายท้ายเรือเพียงอย่างเดียว แต่ที่นี่ภายใต้การควบคุมพวงมาลัยของอาจารย์ติ่ง ยิ่งโคลงไปเคลงมา ผมก็ยิ่งสนุก

ในที่สุดเราก็ขึ้นถึงเนินชมจันทร์….

จันทร์เจ้าขาห่างเกินกว่าที่จะเอื้อมถึง กล้องตัวเล็กของผมไม่สามารถจับภาพได้ชัดเจนไปกว่านี้แล้ว…

ความมืดโอบกอดเราไว้ ขณะที่สายลมเย็นพัดมาทักทาย….

หลังจากตักตวงความสดชื่นจากเนินชมจันทร์ อาจารย์ติ่งก็พามาส่งที่บ้าน ผมรู้สึกดีจังเลยกับสำหรับช่วงเวลาในคืนนี้!

When You Look Me In The Eyes

ผมมีนักเรียนเปียโนอยู่คนหนึ่ง ชื่อน้องน้ำฝน เรียนอยู่ชั้น ม.๖ ตอนนี้เอ็นท์ติด ม.ช.แล้ว อีกไม่นานก็จะก้าวสู่รั้วมหาวิทยาลัย ก่อนไปอยู่เชียงใหม่…น้ำฝนอยากจะเรียนดนตรีเพิ่มเติม จึงได้ไปสมัครเรียนไวโอลินเเละเปียโนที่โรงเรียนมีทองเปียโน

ผมต้องสอนเปียโนอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจว่าจะไม่สอนแล้ว กับน้องน้ำฝนมันไม่ได้เป็นการเรียนการสอนตามหลักสูตรโดยใช้ตำราเล่มใดเล่มหนึ่ง แต่นักเรียนอยากเล่นเพลงที่ตัวเองชอบและให้ผมช่วยสอน ครูวัยดึกอย่างผมก็ไม่ค่อยสันทัดเรื่องเพลงวัยซะรุ่นเสียด้วยซิ….

When You Look Me In The Eyes  – Jonas Brothers

If the heart is always searching,
Can you ever find a home?
I’ve been looking for that someone,
I’ll never make it on my own.
Dreams can’t take the place of loving you,
There’s gotta be a million reasons why it’s true

When you look me in the eyes,
And tell me that you love me.
Everything’s alright,
When you’re right here by my side.
When you look me in the eyes,
I catch a glimpse of heaven.
I find my paradise,
When you look me in the eyes.

How long will I be waiting,
To be with you again
Gonna tell you that I love you,
In the best way that I can.
I can’t take a day without you here,
You’re the light that makes my darkness disappear.

When you look me in the eyes,
And tell me that you love me.
Everything’s alright,
When you’re right here by my side.
When you look me in the eyes,
I catch a glimpse of heaven.
I find my paradise,
When you look me in the eyes.

More and more, I start to realize,
I can reach my tomorrow,
I can hold my head high,
And it’s all because you’re by my side.

When you look me in the eyes,
And tell me that you love me.
Everything’s alright,
When you’re right here by my side.
When I hold you in my arms
I know that it’s forever
I just gotta let you know
I never wanna let you go

Cause when you look me in the eyes.

And tell me that you love me.
Everything’s alright,
When you’re right here by my side.
When you look me in the eyes,
I catch a glimpse of heaven.
I find my paradise,
When you look me in the eyes.

โถ…ผมจะรู้จักได้ยังไง นักเรียนต้องไปหาโน้ตมาให้ผมก่อน จากนั้นผมจึงเปลี่ยนจาก key of D เป็น key of G (เพื่อให้เหมาะกับเสียงของผู้หญิง) พร้อมกับแก้ไขโน้ตมือซ้ายให้เล่นง่ายขึ้นด้วย บ่ายวันนี้ผมใช้โปรแกรม Sibelius 3 เขียนโน้ตและทำมิดี้ให้นักเรียนก่อนที่จะบึ่งรถไปสอน…เกือบไม่ทัน

สอนไป ๆ ผมรู้สึกว่าชักจะสนุกกับเพลงใหม่ ๆ ที่ไม่รู้จักซะแล้ว

ปิดฉากนักเปียโนอาชีพ

ผมไปสอนไวโอลินที่โรงเรียนดนตรีมีทองเปียโนซึ่งอยู่หน้าโรงแรมทิพย์ช้าง ตรงทางเข้าโรงแรมเป็นจุดที่จอดรถม้า…

หากมีเวลาผมชอบนั่งดูเจ้าอาชาที่ยืนสงบนิ่งอยู่ใกล้ ๆ… อยากรู้จังว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่?

อยากถามว่า “เจ้าพอใจอยู่กับชีวิตที่ผ่านไปวัน ๆ อย่างนี้หรือไม่ ?”

แต่ละวันผมเห็นภาพชีวิตผูกพันเหมือนเส้นด้าย หมุนเวียนไปตามวัฏจักร มนุษย์รอวันสิ้นลม สรรพสิ่งรอวันเสื่อมสภาพ บางครั้งระหว่างที่รอนักเรียน ผมจะนั่งจับตามองความเคลื่อนไหวบนถนนท่าคราวน้อย ได้เห็นการสัญจรของผู้คน บ้างก็เร่งรีบร้อนรน บ้างก็สงบเยือกเย็น….

มีป้ายขนาดใหญ่โฆษณาห้องอาหารของโรงแรมทิพย์ช้าง ปรากฏรูปแกรนด์เปียโนหลังที่ผมเคยไปเล่น เจ้าป้ายนี้แหละที่ทำให้ผมไปสมัครเป็นนักเล่นเปียที่นั่น และได้ค่าแรง ๒,๔๐๐ บาทต่อการทำงานเกือบ ๑ เดือนเต็ม…

ผมขอประกาศเลิกการทำงานเป็นนักเปียโนอาชีพตั้งแต่บัดนี้ มีเพื่อน ๆ บางคนไม่อยากให้หยุด แต่ผมก็ตั้งใจมั่นแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครเห็นผมเล่นเปียโนและร้องเพลงหากินอีก

จบกันทีสำหรับชีวิตการบรรเลงเปียโนที่ทำมาเกือบ ๓ ทศวรรษ…
—————————————————————————

หมายเหตุ – เรื่องนี้เป็นบทความเก่าที่ได้ย้ายมาจากบล็อก wichai’s space