จาก “ด้วยรักจำปาสัก” ปั่นจักรยานไปวัดพู ดูไม่ไกลเลย แค่ ๖ กิโลเมตรก็เข้าเขตเมืองโบราณ…
ถึงบ้านพัฒนาวัดหลวงเก่า…
ต้องข้ามสะพานห้วยสระหัว*…
ไม่รู้เป็นไง ผมช่างมีความผูกพันอยู่กับสะพานลักษณะนี้เสียจริง ขัวเหล็กที่เชียงใหม่เคยเห็นตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เคยนั่งสามล้อวิ่งผ่านโครงเหล็กสีดำได้ยินเสียงติดหูมาถึงทุกวันนี้
และทุกครั้งที่เห็นภาพสะพานเช่นนี้ ใจผมก็จะประหวัดถึงภาพยนต์เรื่อง The Bridges of Madison County (1995)
สะพานสีเขียวข้ามห้วยสระหัวอาจจะไม่มีเรื่องราวโรแมนติกเหมือนของ Robert กับ Francesca แต่ก็เตือนให้ผมระลึกถึงวันเวลาแสนสุขในจำปาสัก…
มองเห็นแม่น้ำโขงอยู่ไม่ไกล…
จากสะพานนี้ อีกไม่ไกลก็ถึงวัดพูแล้ว…
* ชื่อ “ห้วยสระหัว” ถ้าเป็นบ้านผมก็จะอ้างอิงว่าแต่ก่อนผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ได้ยกทัพมาหยุดพักแล้วลงสระหัวที่ลำห้วยแห่งนี้ แต่สำหรับที่เมืองเก่า จำปาสัก ผมมิอาจทราบได้ อาจารย์หมูผู้ช่วยอ่านชื่อป้ายให้บอกว่า “ห้วยสระหัว แปลว่าห้วยหนอง คลองบึง”หุหุ ผมจินตนาการไปไกลเกิน
Wichai's space 