ไม่ปิดกั้น

ทุกวันนี้เวลาที่ผมเห็นเด็กนักเรียนชั้นประถมวาดรูปหรือเขียนอะไรยึกยือลงในสมุดงาน ผมไม่เคยตำหนิ ประโยคที่ชอบพูดก็คือ”เก่ง!  อีกหน่อยจะเป็นนักวาดมีชื่อ”…

ไม่เคยปิดกั้นการแสดงออกของเด็ก ผมมีอะไรหลายอย่างที่แตกต่างกับครูคนอื่น คงเป็นเพราะผมไม่ได้เป็นครูโดยอาชีพก็ว่าได้ การสอนนักเรียนประถมก็เพิ่งมีประสบการณ์เมื่อต้องทำงานแทนพี่ชายที่โรงเรียนเพ็ญจิตตพงษ์นี่เอง ถ้าเป็นสมัยก่อนคงจะถูกตราหน้าว่า “เป็นคอม” เพราะมีความคิดแผลง ๆ ไม่เหมือนใคร ผมไม่ทำตามกติกาที่องค์กรถือปฏิบัติมาจนเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ความถูกต้อง”

เห็นนักเรียนเขียนกระดานผมก็จะไม่ห้าม นักเรียนนั่งเสมอก็ไม่บอกให้นั่งที่พื้น อย่างเนี้ยผมทำผิดกฎของทางโรงเรียนใช่หรือเปล่า? เหตุนี้กระมังที่ทำให้ชั้นเรียนที่ครูน้ำชาเข้าสอนมีเสียงดัง บางครั้งมีภาพไม่เหมาะสม เช่น เด็ก ๆ แย่งกันถือกระเป๋าของผม เดินตามเป็นลูกกระพวน ผมกลายเป็น “ป่าป๊าหรือเพื่อนเล่น” ของนักเรียนไปซะแล้ว!  ไม่เป็นไร…อีกไม่กี่เดือนก็พ้นหน้าที่ “คนสอน” แล้ว คงไม่มีใครมาตำหนิผมได้!

ผมก็เป็นคนหนึ่งที่สมัยเรียนหนังสือชอบวาดรูปหรือเขียนอะไรต่อมิอะไรลงในสมุด โตแล้วก็ยังคงติดนิสัยเดิม ช่วงเรียนดนตรีที่พายัพ เวลาเรียนวิชา Basic Music ผมใช้สมุดบันทึกอย่างที่เห็นในภาพจดสิ่งที่อาจารย์ Bruce Gaston สอน ถ้าจำไม่ผิดสมุดบันทึกราคาเล่มละ ๓ บาท..

ไม่ใช่คนวาดรูปเก่ง แต่ผมชอบวาด มันทำให้สมุดบันทึกของผมมีแต่เส้นยึกยือ เหมือนที่เด็กชั้นประถมเขียนลงในสมุดของเขา…

อยากให้เด็ก ๆ ได้คิดได้เขียนและได้แสดงออก นักเรียนจะวาดหรือเขียนอะไรลงสมุดผมก็ไม่ว่า ไม่ปิดกั้นครับ!

ก้าวต่อไป…

วันนี้ผมไม่ต้องออกไปสอนน้องบีมและน้องปัน ๆ…

อยากจะใช้เวลาในการปรับปรุงบล็อคให้ดูดีขึ้น  สิ่งแรกที่เปลี่ยน คือ theme ทำให้ได้ตัวอักษรใหญ่และอ่านง่ายกว่าเดิม และที่นับว่าเป็นการพัฒนาไปอีกก้าวหนึ่งคือ การนำวิดีโอมาเพิ่มโดยใช้ plugins ตัวใหม่ ต้องทดสอบดูก่อนนะครับว่า ความเร็วในการดาวน์โหลดจะแตกต่างกับใช้บริการของ YouTube มากน้อยแค่ไหน  แต่ที่แน่ ๆ คือ มันทำให้ผมอยากได้กล้องวิดีโอซักตัว เพื่อใช้ถ่ายเหตุการณ์ต่าง ๆ รวมทั้งภาพประกอบในบทเรียนที่กำลังจะนำขึ้น…

ผมคงต้องอดทนเล่นหีบเพลงไปอีกซักระยะนึง เพื่อรวบรวมทุนซื้อกล้องซึ่งคิดว่าจำเป็นสำหรับการเดินก้าวต่อไป…