พี่อาลี ผู้อารี – ห้างฉัตรไปสุขุมวิท ๑๑

การเดินทางลงกรุงเทพเพื่อพบพี่อาลี มีจุดประสงค์เพียงเพื่อพบหน้าพี่ชายชาวบังกลาเทศเท่านั้น ผมอยากรู้ว่าหลังจาก ๓๑ ปี พี่อาลียังคงเป็นพี่ผู้อารีคนเดิมอยู่หรือเปล่า?

๕ โมงเย็นได้เวลาออกเดินทาง เป็นเสมือนการจรดปลายปากกาขีดเส้นลงบนแผนที่ จากบ้านที่ห้างฉัตรไปยังถนนสุขุมวิท 11 โดยไม่ยกมือให้ขาดตอน เช้ามืดวันพรุ่งนี้ผมจะต้องไปให้ถึงโรงแรม President Solitaire ที่พี่อาลีพักอยู่….

เป็นการเดินทางที่ต้อง improvise ไปตลอดเส้นทาง ยังบอกไม่ได้ว่าจะขึ้นรถอะไรไปกรุงเทพ ต้องให้ถึงสถานีขนส่งลำปางเสียก่อน  แข่งกับเวลาผมขี่มอเตอร์ไซค์ถึงสี่แยกนาก่วม! เก็บภาพไว้ ๑ บานเพราะไม่ได้เห็นนานแล้ว!

ผมนำรถไปจอดไว้ที่หน้าร้านรับฝากรถ แล้วรีบไปหาซื้อตั๋วรถไปกรุงเทพ…

เดินตรงไปที่ช่องจำหน่ายตั๋วของ บขส. ก่อนเลย พบว่ามีรถ ปอ.2 เชียงใหม่-กรุงเทพ ที่เคยนั่งตอนไปขอวีซ่าที่สถานทูตพม่าเมื่อเดือนเมษาฯ โชคดีจังเลย รถกำหนดเข้าเวลา ๑๗.๒๐ น. แต่ตอนนี้ ๑๗.๓๐ น. แล้ว ผมเห็นป้ายบอกว่ายังไม่มีรถผ่าน เจ้าหน้าที่บอกว่ายังทันอยู่…

รีบควักเงินซื้อตั๋วโดยพลัน ไม่ลืมที่จะยื่นบัตรประชาชนให้ พร้อมกับบอกว่าอายุเกิน ๖๐ แล้วเน้อ ได้ตั๋วมาแล้วครับ…

จากราคาเต็ม ๓๗๘ บาท เค้าลดราคาให้คนแก่ เหลือเป็น ๒๔๓ บาท ได้ตั๋วรถแล้ว…ผมรีบกลับไปฝากจักรยานยนต์ไว้กับร้านรับฝาก ก่อนที่จะเดินไปรอรถที่ชานชาลา 4

ผมลั่นชัตเตอร์ถ่ายภาพบรรยากาศข้างหน้าได้อีก ๑ บาน เจ้ารถ ๒ ชั้นเหมือนที่เคยนั่ง ก็วิ่งเข้าเทียบชานชาลา…

รู้สึกว่าทุกวันนี้การปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ขนส่งดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย ผู้โดยสารก็มีระเบียบวินัย…รู้จักเข้าคิว!

๑๗.๔๔ น.  ผมได้ที่นั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว!   E 14 อยู่ชั้นล่างเป็น window seat…

ตอนขึ้นไปมีคนนั่งอยู่ด้านข้าง แต่พอผมไปนั่งด้วย แกก็ย้ายไปนั่งข้างหลัง ผมก็เลยสบาย เหยียดแขนเหยียดขาได้ตามใจชอบ!

รับผู้โดยสารครบแล้ว รถก็วิ่งออกจากสถานีฯ  มุ่งหน้าไปตามทางหลวงหมายเลข 11 สู่กรุงเทพมหานคร   ไปจอดให้ผู้โดยสารได้เข้าห้องน้ำที่เถิน ผมฉลองศรัทธาซะหน่อย ถ่ายรูปห้องน้ำชายมาให้ดูด้วย (อีกแย้ว)

เพื่อน ๆ ที่รักครับ ฟังดูแล้วผมอาจจะเล่าเรื่องไร้สาระ เป็นอะไรไม่รู้ ซึ่งไม่น่าอภิรมย์เลย แต่ผมก็อยากนำเล่าสู่กันฟัง เพราะบางท่านอาจไม่เคยมีประสบการณ์เดินทางด้วยรถยนต์แบบนี้ ก็ถือซะว่าผมเป็นตัวแทนที่จะมอบประสบการณ์ผ่านตัวหนังสือและรูปภาพให้ก็แล้วกัน…

การเดินทางบนรถโดยสาร ถ้าเป็นตอนกลางวันผมจะไม่หลับ นั่งดูสองข้างทางไปตลอด แต่ถ้าเป็นกลางคืน ถ้าได้ที่นั่งในตำแหน่งซึ่งค่อนข้างปลอดภัย และการปฏิบัติหน้าที่ของพนักงานขับรถเป็นที่ไว้ใจได้ ผมก็ขอหลับพักผ่อนให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ โดยพยายามนั่งในตำแหน่งที่ไม่ทำให้แหงนหน้าแล้วกรนเสียงดัง ไม่คอตก เอนไปซบคนข้าง ๆ  ต้องเตือนสติตนเองอยู่ตลอดเวลา แม้จะหลับ ๆ ตื่น ๆ แต่ก็ได้พักผ่อนอยู่พอสมควร เมื่อการเดินทางสิ้นสุด ผมก็ไม่รู้สึกเพลีย พร้อมที่จะก้าวเดินต่อไปในวันใหม่  คืนนี้รถเข้าจอดที่เถิน ตาก สลกบาตร กำแพงเพชร นครสวรรค์ ผมรู้หมด  จากนั้นก็หลับสนิท มารู้สึกตัวอีกทีก็เกือบจะถึงรังสิต!

รถวิ่งเข้าจอดที่สถานีขนส่งหมอชิต 2 เวลาตี ๓ กว่า ผมเคยมีประสบการณ์มาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อเดือนเมษายน จึงค่อนข้างรู้ทิศรู้ทางว่าลงจากรถแล้วจะไปทางไหน ก่อนอื่นต้องไปห้องน้ำก่อน เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน และระบายน้ำเสียของจากร่างกาย  สถานีขนส่งอันกว้างใหญ่แห่งนี้มีห้องน้ำอยู่หลายจุด  ผมเลือกเอาที่อยู่ใกล้ที่สุด!.

หน้าห้องน้ำมีเจ้าหน้าที่คอยเก็บตังค์ จ่ายให้ไป ๓ บาท ก็ผ่านเข้าไปใช้ห้องน้ำได้…

มีเจลล้างมือให้ด้วยนะ…

ผมเพิ่งได้อ่านข่าววันล้างมือโลก ทราบว่าคนไทย 88% ไม่ยอมล้างมือหลังจากขับถ่าย ผมอยากให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ในเรื่องสุขภาพและอนามัยให้มาก จะได้ไม่เหมือนคนแก่บางคนซึ่งยากเกินจะบอก!

ถ่ายภาพมาให้ดู เพราะอยากให้เห็นว่าผู้โดยสารที่มาถึงสถานีขนส่งหมอชิตแล้วรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ก่อนออกจากห้องน้ำ อย่าลืมสำรวจให้ดีว่าไม่มีอะไรหลงลืมไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือแว่นตา  จากนั้นผมก็ต้องหาทางไปขึ้นรถเมล์…

กรุณาอย่าปากหนัก ถ้าไม่รู้ทาง…ให้ถามคนที่พอจะบอกเราได้ พยายามแหงนหน้ามองหาป้ายบอกทางไปท่ารถโดยสาร ขสมก.

ยิ่งกว่าเขาวงกตใด ๆ  ตอนตี ๓ กว่า…ผมต้องเดินหาทางออกไปยังจุดจอดรถ ขสมก.

ถ้าเคยไปมาแล้วครั้งนึงก็ไม่ยากนัก ในที่สุดผมก็ไปถึงท่ารถเมล์ที่มีนักเดินทางจำนวนมากกำลังรอรถเมล์ ซึ่งจะเริ่มเข้ามาให้บริการตั้งแต่เวลา ๔.๐๐ น.  ขณะนั้นยังไม่ถึงตีสี่ ผมได้เห็นเจ้าหน้าที่กำลังเดินเรียกให้ผู้คนซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้ลุกขึ้น ทำให้นึกถึงตัวเองที่เคยไปนอนอยู่ในสถานีรถไฟแฟรงค์เฟิร์ตแล้วถูกไล่ให้ต้องไปนั่งหลับอยู่ในตู้โทรศัพท์!!  แต่…วันนี้ผมไม่ยอมให้ใครมาไล่หรอก

เดินเข้า 7-11 ซื้อขนมปังไส้เผือก ๑ ชิ้น นมแลคตาซอย ๑ กล่อง และน้ำดื่มอีก ๑ ขวด (รวม ๓๐ บาท)  มายืนกินก่อนเพื่อเติมพลัง จากนั้นก็ไปถามพนักงาน ขสมก.ว่าถ้าจะไปสุขุมวิท ๑๑ ต้องนั่งรถสายไหน?  คำตอบคือ 136 ไปลงอโศกแล้วต่อรถอีกที   ๔ นาฬิกาถึงเวลาเดินรถ เจ้า 136 วิ่งเข้ามาจอด เป็นรถเมล์ฟรี!

เส้นปากกาบนแผนที่กำลังถูกลากต่อไปยังสุขุมวิท 21 หรือที่เรียกว่าซอยอโศก จำได้ว่าผมเคยเช่าห้องพักอาศัยอยู่สมัยเล่นอีเลคโทนในค็อกเทลเล้าจน์  ผ่านมากว่า ๓ ทศวรรษ เมืองหลวงเปลี่ยนไปมากจนจำไม่ได้ ระหว่างที่รถวิ่งไป ผมไม่รู้เลยว่าถึงไหนแล้ว ได้แต่นั่งจ้องมองข้างทางไปเรื่อย ๆ  พอเห็นป้ายอโศก… ผมจับจ้องอยู่ว่าจะลงตรงไหนดี!!

ถึงป้ายหนึ่งกำลังจะมีคนลง ผมลุกจากที่นั่ง เดินตามไปทันที!